Ze is vier-en-een-half en ze is adorable. Helaas woont ze in Texas. We zien haar twee keer per jaar. Een keer daar en de andere keer komt ze naar ons. Facetimen doen we ook. Elke zondag zien we hoe ze door het huis huppelt en steeds, als ze voorbij het beeld komt, ons iets toeroept.
Deze week zien we haar in het echt! Opa speelt Twister en ik leer haar Hollandse pannenkoeken bakken.
Vandaag gaan we nacho’s eten in de stad. Ze komt de slaapkamer binnen om te kijken of ik al klaar ben. Ik trek net moeizaam mijn pas gewassen spijkerbroek dicht en ik doe, zonder ingewikkeld recept, de bekende muffin top. Ze komt naar mij toe, legt haar handen net boven de broekband en roept:
“Ingrid! You’ve got a wobbly belly!”