Ingeklemd tussen Puglia en Abbruzzo ligt Molise. De onontdekte regio met adembenemende uitzichten. Molise, de vergeten regio van Italië. Je eet er de lekkerste streekgerechten, de olijfolie is er puur en de wijn komt van sterke ranken. De zon schijnt er uitbundig en het is er stil!
Bergdorp
We bezoeken een bergdorp. We lopen over straten die door de Romeinen zijn gemaakt. Deze wegen kunnen nog jaren mee en zijn een stuk degelijker dan verzakte wegen van nu.
De mensen van Molise vinden het leuk als je komt.
Pietracupa
Op de stoep van een scheef en lang geleden okergeel geschilderd huis zit hij voor zich uit te staren. We vragen hem: “Kunnen we hier ergens lunchen?” Zonder ons aan te kijken draait hij zijn hoofd om en roept naar binnen: “Maria!” Niet één maar twee dames in gebloemde schortjurken komen vanuit het donkere huis naar buiten. Vreemdelingen, leuk!
De dames vertellen honderduit en rollebollen over elkaars woorden. Nee, lunchen kunnen we er niet. Maar we gaan toch wel naar het museum? De sleutel ligt bij de bar.
Omdat “niet gaan” geen optie is lopen we naar de bar. Maar die is dicht. Dan toch maar verder zoeken naar een restaurantje.
“Ciao, héla!” Achter ons komt een man aanlopen met een enorme bos sleutels. We moeten meekomen. De eerste sleutel is van een grot waarin een theater is gemaakt. Jarenlang was het een gat waarin men rommel en vuil stortte. Toen kwam Pater Antonio naar het drop. Samen met de bevolking maakt hij van de stortplaats een ruimte waarin diensten en concerten worden gegeven. Jezus bungelt daarbij gezellig in het midden.
Museo della rupe
De rest van de sleutels leiden ons door een martelmuseum dat zijn weerga niet kent. Achter elk slot een nieuw horrorverhaal. Wist je dat de adel vroeger meteen dood gemaakt werd maar een gewone sterveling eerst naakt in een kooi werd buitengehangen voor de roofvogels? Wat een vreselijke dingen hebben mensen elkaar aangedaan. Onze gids vertelt erover met een enthousiasme alsof hij de beul zelf kende.
Na twee uur trekt onze maag het niet meer. Of het van de verhalen of van de honger komt weten we niet maar we gaan door met het zoeken naar een plek om te lunchen.
Calice rosso
We rijden via de smalle bergweg naar beneden. En dan ligt daar, in the middle of nowhere, ineens een modern hotel: Het Domus Hotel met daarin het restaurant Calice Rosso. De parkeerplaats is overvol en we hebben niet gereserveerd. Waar komen al die mensen vandaan!
Binnen is een grote bruiloft gaande. Galajurken, opgesmukte kinderen en feestelijke pakken paraderen door de gang. Wij vragen, met weinig hoop in onze stem, of er plek is om te lunchen. “Maar natuurlijk!” is het antwoord.
Aan de rand van het feest wordt een tafeltje neergezet. “Ga hier maar zitten!” Willen we het menu? En zeker ook wijn?
Rijen obers met zilveren cloches lopen in optocht langs onze tafel om het feestmaal van de bruiloft uit te serveren.
Wij eten hetzelfde maar dan zonder de zilveren schaal. De maaltijd is fantastisch en de wijn doet zijn werk.
We waren hooguit wat underdressed.