De donkere dagen voor kerstmis. Voor mij staan ze dit jaar in het teken van licht. Niet van een religieus licht maar van de lichtheid waarmee ik min of meer door het leven ga. De tijd heeft gemaakt dat ik niet meer zo perfect hoef te zijn, dat ik afstand kan nemen en dat ik milder ben. Binnen mijn relatie hoef ik niet te bedelen om liefde, het is er in overvloed. Ik kan de onvoorwaardelijke liefde van en voor kinderen en kleinkinderen koesteren. Ik blijf overeind zonder ervoor te hoeven vechten.
Ik las een Facebookbericht van een vriendin die, bij het leeghalen van haar ouderlijk huis, twee vaasjes met warme herinneringen in haar eigen huis opnam. Ik heb ook van die relikwieën. Het glaasje van mijn opa, een borduursel van mijn moeder, de houten vijzel die mijn vader maakte. Jarenlang bewaarde ik mijn eerste kerstbal. Een helder doorzichtig balletje dat elk jaar met de grootste zorg in de boom werd gehangen. Mijn kinderen weten dat. Niemand mocht eraan komen.
Maar hij is kwijtgeraakt bij de laatste verhuizing. Erg? Nee, toch niet. Ik kan zonder de kerstbal. Toch denk ik er elk jaar weer even aan. Heb jij ook zo’n tastbare herinnering?