Als wij, na het avondeten, nog even buiten zitten met een caffè, zien we hem op het hek van de moestuin zitten: Een zwarte Roodstaart. Zijn staart wipt even. Je ziet hem denken: “Wat doen jullie daar?”
Wij besluiten ons gesprek te staken en zitten doodstil.
En dan, na een paar minuten, durft hij het aan. Met een mooie boog vliegt hij over ons heen, onder het dak van de gazebo. Hij wipt met zijn staart en neemt plaats in de nok, op de ventilator.
Daar blijft hij doodstil zitten. Kopje een beetje ingetrokken.
Heel zachtjes pakken wij onze koffiekopjes op en gaan naar binnen. Want het is kennelijk bedtijd. Dit ritueel herhaalt zich nu al een aantal dagen.
Als wij op een ochtend wakker worden is het nog donker. We doen de buitenlampen aan. Ojee, nu hebben we Pietertje wakker gemaakt. Hij fladdert eerst wat onder de gazebo om vervolgens weg te vliegen, de olijfboom in. Maar het is nog donker. En dus keert hij terug op de ventilator.
En wij? Wij doen het licht uit. Pietertje kan nog een beetje slapen.