Het losse hoofdstel.
Lunchen op zondag. Het hoort er hier in Italië wel een beetje bij. Meestal met de hele familie of met vrienden maar Dré en ik gaan ook graag samen. Vandaag hebben we op Google een restaurant gevonden met mooie reviews. La Briglia Scolta in Falcone del Sannio.
De weg er naar toe is een avontuur op zich. Falcone del Sannio ligt hoog en we klimmen langs smalle bosweggetjes, gaten omzeilend naar boven. Het heeft gisteravond hard gewaaid. De weg ligt bezaaid met bladeren en takken. Maar de zon komt door. De lucht wordt blauwer, de weg slechter en het uitzicht mooier.
Als ik “stop” roep weet Dré dat hij meteen moet stilstaan want dan heb ik het perfecte punt gezien om een foto te maken.
Als we niet hoger kunnen is daar het restaurant. Parkeren langs de afgrond want een andere mogelijkheid is er niet. Ik stap uit langs het randje en neem me voor niet te veel wijn te drinken.
We gaan naar binnen. We worden vriendelijk welkom geheten. Als ik nog even naar buiten loop om een foto te maken spreekt een medewerkster mij aan. We hebben meteen een praatje. En zoals dat hoort in Italië duurt het even voordat we na een paar “ciao’s” weer naar binnen gaan.
Er staat een lange tafel gedekt en de eerste feestgasten druppelen binnen. Iedereen roept “Buongiorno” en wij worden een soort van opgenomen in het gezelschap. De vader komt even uitleggen dat zijn dochter veertig wordt en dat alle aanwezige kinderen zijn kleinkinderen zijn. De (knappe) man van de jarige komt vertellen dat hij en zijn vrouw een week naar Amsterdam zijn geweest. Een andere dame komt vragen of we last hebben van de kinderen. Opa belooft ons een stuk taart als hij wordt aangesneden.
Er is geen menu. We krijgen antipasto, een pasta met truffel, een mixed grill met frietjes en ijstaart toe. Witte wijn hebben ze niet maar Prosecco wel. Een groot wijnglas vol.
Ik vind het elke keer weer bijzonder dat kinderen in een Italiaans restaurant zo braaf zijn. Geen iPhones aan tafel, geen gejengel, die eten gewoon wat ze voorgschoteld krijgen. Er waren en zeker tien en ze speelden met elkaar. Of zaten aan tafel te eten.
Half vier. Het is het tijd om af te rekenen.
Vijfentwitig euro. Per persoon? Nee voor ons samen.
Fooi geven is not done, een belediging zelfs.
Wat een heerlijke middag!
Heerlijk om te lezen hoe jullie daar genieten en wij genieten op afstand mee!