Elke ochtend loop ik naar boven en weer terug. Een rondwandeling kan wel, maar de enige mogelijkheid is negen kilometer. Dat doen we wel, maar niet elke dag.
Saai is zo’n heen-en-weer wandeling nooit. De route mag dan elke dag hetzelfde zijn, de natuur maakt er steeds weer een feestje van. Vandaag mijmerde ik dit blog bij elkaar.
Ik vraag me af of bloemen op volgorde van kleur bloeien. Eerst was er het wit van de weegbree en het duizendblad, daarna werden de bermen blauw met de kuifhyacint als eye-catcher! Grote en kleine distelsoorten zorgden ervoor dat we er bijna niet meer langs konden met de auto. Hier zijn smalle wegen en je ziet weinig auto’s zonder krassen. Onze auto was twee dagen oud toen we de berm in moesten en de eerste kras opliepen. “Snik”. Maar het kan niet anders en het hoort erbij.
Nu het bijna gedaan is met de klaprozen, steken overal gele bloemen de kop op. Het wordt ook steeds droger. De temperatuur is nu elke dag boven de 25 graden en dat zie je aan de bermen. Ik loop het liefst ruim voor zeven uur ’s morgens, dan is het nog te doen.
Weet je wat me ook opvalt? Als ik zo vroeg naar boven wandel, ben ik niet alleen. Op dit tijdstip steken pissebedden massaal de straat over. Ik gebruik trouwens liever de Engelse benaming voor dit beestje: Roly Poly! Veel toepasselijker toch?
Dat ik, omdat ik daar als eerste loop, dwars door het spinrag moet, deert me niet. Ik roep een keer “sorry” tegen de spinnen en hoop maar dat ze het me niet al te kwalijk nemen.
Terwijl ik daar loop, voel ik me dankbaar. Dankbaar dat ik hier ben en dat ik al dat moois kan zien.