Ik maak pulled chicken en een salade voor de lunch. Dré dekt buiten de tafel en schenkt de wijn in. We eten, we kletsen en genieten van het eten, de wijn en het uitzicht. We kijken uit op het klaverveld met daarachter onze vierde boomgaard.
Als we net klaar zijn met de kip en nog een extra glaasje willen nemen zien we iemand in de boomgaard die daar niet thuishoort.
Ineens smaakt de wijn niet meer naar zomer en zijn we alert. Als we zien dat de persoon takken van onze olijfbomen begint te knippen springt Dré op om poolshoogte te gaan nemen. Vanaf mijn lunchtafelpositie denk ik Giorgio te herkennen.
Ik zie hem met zijn armen vol takken praten met Dré. “Jullie hebben goeie bomen en deze takken ga ik enten! Ik heb die bomen zeventig jaar geleden zelf geplant, dus ik weet dat.”
Oké, klinkt aannemelijk al zegt onze Hollandse logica iets anders.
Samen komen ze mijn kant op. Bij de druiven blijft hij staan. Hij pakt een snoeischaar uit zijn zak en begint woest te knippen. Er blijven een paar zielige sprietjes over. Vervolgens loopt hij naar de fruitbomen. “Ho! Stop! Wat doe je nou?”
Giorgio vindt ons maar domme tuinders en helpt ons, ongevraagd, bij het laten groeien van groenten en fruit. Zijn ancieniteit en overredingskracht maakt dat we hem niet meteen het bos insturen.
Na een rondje door de tuin vertrekt hij met “zijn” olijftakken. Ons vertwijfeld achterlatend.