la nonna, dementie

La nonna

In Italië is het een goede gewoonte om op zondag uit lunchen te gaan. Dat kan, want deze regio is Corona-geel. In de grote steden stijgen helaas de cijfers maar hier op het platteland lijkt het rustig te blijven. Toch gaan de restaurants om 18.00 uur dicht. Maar lunchen mag en hoort erbij.

Wij vinden een restaurant in Castelmauro, Trattoria La Fornacella. Dré reserveert er een tafel onder de naam Andrea. De achternaam Kraak, laat staan Schouten, dat is voor de Italianen te ingewikkeld.

Wij komen om 13.00 uur aan. De deur zit nog op slot en het briefje op de deur zegt dat we moeten bellen. Een dame in wit schort laat ons binnen, zegt Buongiorno, en loopt meteen weer naar achteren. Even later verschijnt de eigenaar. Ahhhh sei Andrea! Zonder een woord te zeggen worden we hier herkend.

Il Vino

“Welke wijn heeft u?”

“Rode of witte wijn, fatta a casa!”

We bestellen de huisgemaakte witte wijn en krijgen de fles, zonder etiket, op tafel. Van druiven uit eigen tuin, gebotteld in eigen fles. Alleen dát al, maakt dat hij heerlijk smaakt.

La Nonna

Terwijl wij proosten op dit geluk en komt ze schuifelend binnen. La Nonna.
En dame van ver in de tachtig zet haar beide handen op onze tafel en kijkt van Dré naar mij en terug. Ze vertelt iets in haar eigen taal en we begrijpen dat ze het goed bedoelt. Vriendelijk knikken we haar toe en bevestigen wat we voelen. Zij is de oma, nee, het hart van dit familiebedrijf.

De eigenaar, haar zoon, komt langs en neemt haar mee. “Deze mensen willen even eten”, zegt hij vriendelijk. Ze gaat gedwee mee. Omkijkend naar ons krijgen we nog een vette glimlach.

We bestellen wat de uitbater ons opdraagt. Eén portie antipasto voor ons beiden en dan de “ravioli con zuccca, cacio e pepe” en daarna een tagliata. Echt té lekker!

Als we de voorgerechten op hebben is het restaurant inmiddels vol. De deur gaat langzaam open en daar komt la nonna weer. Ze kijkt rond en stevent rechtstreeks op ons af. Wij voelen ons vereerd en begroeten haar blij. De eigenaar komt aansnellen maar we knikken naar hem dat ze welkom is. Zo kletsen we met haar over haar wereld. We weten niet precies wat ze zegt maar de blik in haar ogen is zo vol liefde dat het wel goed moet zijn. En tot het hoofdgerecht komt luisteren we naar haar en vragen haar naar haar kinderen. Dan opeens, zegt ze dat ze moet gaan. Ze heeft nog meer te doen. We nemen afscheid en blijven achter met een heerlijk hoofdgerecht en een hart vol warmte.

Pagare

Als we gaan afrekenen willen we dat doen met Apple Pay. Kunnen we contactloos betalen? Natuurlijk! Maar dat wij vervolgens ons horloge aanbieden, dáár had de restaurateur niet op gerekend. Hij springt omhoog, klapt in zijn handen en pakt de fles amaro. Hier moeten wij een borreltje op nemen. Betalen met je horloge!

Proost! Salute!

14 gedachten over “La nonna”

  1. Italia alla maniera italiana, cibo ospitale e ottimo a un prezzo abbordabile. Questo deve essere un grande piacere per te, saluti!

  2. Zo lekker, zo lokaal, zo puur en gelijk ook zo eigen. Het is die typisch Italiaanse ervaring hé we herkennen hem. Leuk om te lezen ga zo door.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *