Ik schrijf verhaaltjes. Korte stukjes over alledaagse dingen, niet te ingewikkeld, niet te zwaar. En hoe vaak mij niet is gevraagd: “Ga je ook een boek schrijven?”
Nou, dat wil ik best. Gewoon over mijn belevenissen. Ik ben er zelfs al aan begonnen en heb al meer dan 40.000 woorden getypt. Maar of het ooit echt uitgegeven wordt? Geen idee.
Ik zit namelijk met een dilemma.
Mijn leven is niet saai. Nu niet en vroeger ook niet. En natuurlijk spelen andere mensen daarin een rol. De meesten in positieve zin, maar eerlijk is eerlijk: niet allemaal. Die verhalen horen er ook bij. Maar soms is een naam veranderen niet genoeg om iemand onherkenbaar te maken. En ik wil niemand kwetsen.
Maar als ik alleen de leuke dingen opschrijf, doe ik het verhaal tekort.
Dus typ ik gewoon door. Het boek vult zich met mijn avonturen. Schrijven geeft nu eenmaal een enorme voldoening. Maar het zou dus kunnen zijn dat het pas wordt gelezen als ik er niet meer ben en mijn nageslacht het op mijn laptop vindt.
Wie weet…