Het is de plek waar het allerlaatst de zon onder gaat. Aan het einde van de boomgaard maakten we een terras. Met in ons achterhoofd dat het een góed idee was en dat we er ooit iets mee gingen doen. De naam werd al gauw: “mannenterras”. Geen idee waarom, het heet gewoon zo.
Eromheen groeien olijfbomen en oleanders. Dit voorjaar zetten we er een pergola omheen en plantten we er klimplanten tegenaan. Er kwam een lounge-zitje en toen we er wilden lunchen ook een tafeltje met stoelen.
Vandaag bak ik pannenkoeken. We besluiten die te gaan opeten op het mannenterras. Maar het moet wél in stijl.
Het tafeltje krijgt een geel kleedje. Dat kleurt zo gezellig bij het groen van het land. We bekleden een kruiwagen met een rood ruitje. Het is een eindje lopen naar de nieuwe lunchplaats en alles moet mee. We zijn euforisch, we lijken wel kleuters op schoolreis.
We eten pannenkoeken en drinken wijn.
Hoe gelukkig kun je zijn.
Heb je die vloer op het mannenterras zelf gedaan?
Hoi Ria, er is eerst een bekisting gemaakt en toen beton gestort. Daarna zijn de tegels erop gegaan.
We hebben dat indertijd niet zelf gedaan.
Waaaaar zijn al die mannen dan ???
Zie je die ene niet? Meer hoeft niet.
Bekende stoeltjes die ons al ruim 20 jaar vergezellen
Ze doen het prima!
Geweldige plek maar wel alles in 1 keer meenemen en niets vergeten!
En anders lopen we nog een keer. Alle tijd!
Hoe heerlijk is dát!!
Het is mooi te zien dat jullie zo kunnen genieten van het Italiaanse landleven…niets moet (bijna) alles mag.
Goditi la vita finché puoi!
Ik hou van dit land!