De eigenaar van het restaurant vraagt ons op tijd te komen. Hij heeft speciaal voor oud en nieuw een strak eet- en dansprogramma samengesteld. Acht uur aanwezig graag!
Nu kennen we de Italianen een beetje en we proberen iets te laat aan te komen. Om vijf over acht melden we ons. We zijn de eersten.
De eigenaar komt een praatje maken en vertelt dat hij vandaag nog iedereen heeft gevraagd om op tijd te zijn. Wij krijgen alvast een aperitief. En nog een. En dan krijgen wij ook alvast de wijn op tafel.
Om negen uur zien we de mensen van het restaurant onrustig heen en weer lopen tussen de keuken en het raam. Het blijft rustig buiten.
Als om 21.15 uur de eerste mensen binnendruppelen kan de eigenaar niet meer wachten. In een recordtempo brengt hij de eerste voorgerechten rond. Om half tien zijn we compleet.
De vader van de eigenaar is een lieve, iets oudere man. Hij heeft ons hart gestolen en komt telkens een praatje maken. Hierbij houdt hij mijn hand vast en ik overweeg hem mee naar huis te nemen.
Na het eerste voorgerecht komt de vader hetzelfde gerecht nóg een keer brengen. “Alleen voor ons,” zegt hij. En aan zijn ogen zien we dat protesteren geen optie is. Ook het tweede voorgerecht komt hij stiekem nog een keer brengen. Het is allemaal superlekker maar we verwachten nog een paar gangen. Zo gaan we het einde van de avond natuurlijk niet halen.
Middernacht. Er wordt afgeteld en dan kan het feest beginnen. We zoenen elkaar en ook de Italianen. Vrouwen én mannen. Twee zoenen, linker wang eerst.
Auguri di Buon Anno!
wat een spannend verhaal!! En gelukkig liep het goed af….
Heel herkenbaar niet wat wij verwachten in eerste instantie, en dan wordt het toch een grote partij gezelligheid. Zie daar de Masseria Grande en mijn schilderijtje hangt er ook nog steeds.
Auguri per tutti e un embraccio forte.
Jij bent onderhand beroemd met jouw kunstwerken! En dat snap ik best.
Tot snel in Markelo!