Een open plek. Rondom het huis met het rieten dak gaat de tuin naadloos over in het bos. Ik wandel er vaak langs.
Soms kom ik de bewoner tegen. In zijn geruite Olivier-Bommel-pyjama met daarover een donkerblauwe kamerjas laat hij zijn iets te dikke bruine labrador uit.
Mijn fantasie gaat ermee aan de haal.
Hij loopt achterom, stampt met zijn voeten op het rooster voor de deur en droogt met de handdoek, die aan het haakje hangt, de poten van de hond af. Er komt een heerlijke geur uit de keuken.
De vrouw zet de verse scones op de ontbijttafel. Ze weet dat hij die zo lekker vindt. Het liefst met de echte Engelse clotted cream maar dat is niet goed voor hem. Dus neemt hij er lemon curd bij. Alsof dát zo gezond is!
Hij zet zijn koffie neer en kijkt in de krant. De hond ploft met een luidruchtige zucht onder de tafel. “Het is wat, in Afghanistan.”
“Ja, het is wat”, antwoord de vrouw. “Wil je nog koffie?”
Ik loop verder en als ik dicht bij hem ben zeg ik: “Goedemorgen.” Ik hoop natuurlijk dat hij met een rollende Engelse tongval mij een vriendelijke “goodmorning” wenst.
“Goedemorgen”, groet hij in onvervalst Twents terug. En we lopen verder.
Hij moest eens weten.
Om privacy redenen heb ik een stockfoto gebruikt.Photo by Annie Spratt on Unsplash
Echt zo’n onvervalste idyllische Engelse cottage…ik geloof dat mijn fantasie ook met mij aan de loop zal gaan als ik er langs zou lopen…do you like a cup of tea my dear! ☕
Nah… De foto is niet van het huis zelf. Uit privacy overwegingen heb ik een stockfoto gebruikt. Maar het lijkt er wel een beetje op.