De brief

Ik ga brieven schrijven. Nou ja, schrijven, het zal wel typen worden. Brieven die niet verstuurd hoeven te worden. Brieven die geen interactie verwachten, geen goedkeuring, geen afkeuring, geen oordeel en geen antwoord.

De eerste brief is voor mijn ouders. Mijn vader en moeder die druk waren met ruziemaken. Zo druk dat ze voor mij niet zoveel aandacht hadden. Dat ze niet zagen hoe vreselijk ik die ruzies vond. Die niet zagen dat ik diep onder mijn dekens het geluid probeerde buiten te sluiten. Ik schrijf ook dat ik het snap en ze vergeef. Dat ik het er graag met ze over had gehad, maar dat het bij deze brief zal moeten blijven.

De tweede brief is voor mijn opa en oma. Mijn opa en oma die mij liefdevol opnamen in hun huis en in hun hart. Die er alles aan deden om mij uit de wind te houden.  In deze brief zal ik ze bedanken.

Dan een brief aan de vader van mijn kinderen. Wij waren jong en mooi. Dat werd gezien en hij weerstond al die fijne aandacht niet. En ik was druk met van alles en zag niet wat er gaande was. Ons huwelijk was er niet tegen bestand. Wij gaan als goede vrienden verder.

De brief aan mijn kinderen wordt het langst. Want ik wil dat ze weten hoeveel ik van ze hou. Dat ik me bewust ben van de uitglijders die ik maakte in hun opvoeding. Dat ik dankbaar ben dat ze zulke mooie, bewuste, liefdevolle, slimme, nadenkende en fijne mensen zijn geworden. Ik zal ze in de brief overladen met complimenten en lieve woorden. Maar ook met een beetje goede raad. Een paar wijsheden die ik zelf heb opgedaan.

De partners van mijn kinderen krijgen natuurlijk ook een brief. Want ze maken mijn kinderen gelukkig. Ik zie dat en ik ben er dankbaar voor.

De laatste brief is voor Dré. De man die mij laat ervaren hoe echte liefde voelt. Dat liefde alleen liefde is als hij wordt beantwoord met dezelfde hoeveelheid energie.

Photo by Debby Hudson on Unsplash