Pescara- Weeze
Drie stoelen op rij. Ik zit bij het raam. Dat is fijn want ik kan nog steeds als een kind genieten van het fantastische uitzicht.
Het vliegtuig vult zich. Een jonge vrouw waarvan ik hoop dat ze twéé stoelen heeft geboekt nestelt zich op de stoel aan het gangpad. Ze trekt een oranje extra seatbelt uit haar tas en bevestigt deze aan de gewone stoelriem. Jeetje… Ik wil niet naar haar kijken. Er schieten gedachten door mijn hoofd: Hoe zou ze het zelf vinden om op deze manier aandacht te trekken? Hoe komt ze zo omvangrijk? Oordeel ik? Is ze sympathiek? Ze lacht wel vriendelijk. Heb ik met haar te doen?
De vliegtuigdeur sluit en er komt niemand meer binnen. Gelukkig maar want het had echt niet gepast.