En dan ineens is het er.

De kerstspullen staan op zolder. En omdat we die zolder de afgelopen tijd een beetje hebben verwaarloosd staan ze achteraan.
Ik sjouw de dozen die vooraan staan naar de open ruimte en uiteindelijk bereik ik zowel boom als ballen. En nog véél meer! Ter plekke besluit ik om de overbodige spullen op te ruimen.

Eerst de pianoboeken. Ik speel al zeker 10 jaar geen piano meer, maar ik heb nog wel een enorme stapel muziekboeken. Ik kijk in de doos en word overvallen door iets dat lijkt op “ik mis de piano”. Maar dat is onzin, want afgezien van het feit dat ik best aardig kan noten lezen, heb ik geen talent. Toch gaat de doos weer achter het schot. Je weet maar nooit…

In de volgende doos zit rommel. Een doos waarin regelmatig dingen zijn gegooid die even ergens moeten liggen. Ik kieper hem helemaal leeg boven een vuilniszak.

Boeken! Ik heb heel veel boeken. Regelmatig ruim ik ze op. Onlangs is de hele serie managementboeken naar mijn werk gegaan. Laat de jonge lui zich er maar wijzer door lezen. En de boeken die mijn vader ooit kocht. Ik heb ze gekoesterd en bewaard. Totdat er geen losse eindjes meer waren en ook deze boeken weg konden. Nu de laatste.

Dan komt de doos met foto’s. Naarmate ik dieper in de doos spit komen er meer foto’s tevoorschijn van mensen die er niet meer zijn.

En dan ineens is het er: Het gevoel dat ik het aantal mensen van wie ik afscheid heb genomen niet meer op twee handen kan tellen. Mijn opa’s en oma’s, ooms en tantes. Mijn vader en moeder! Ook hele jonge mensen zoals een vriendin die leukemie kreeg. Een vriend die zo ziek was dat hij niet verder wilde. Het gevoel wordt sterker en terwijl ik naar de foto van mijn oma kijk wordt mijn zicht wazig. Potverdorie… als je ze toch nog eens kon ontmoeten. En vertellen wat je toen niet kon zeggen, omdat je te jong was om het te weten.

Ik doe de doos weer dicht en zet hem terug.

De kerstboom staat wel.