We vliegen van Amsterdam naar Bologna. Als we het vliegtuig instappen worden we bijzonder vriendelijk begroet door een stewardess en de piloot. We gaan naar onze stoelen en de gezagvoerder loopt met ons mee om ons een goede reis te wensen. Ze kennen elkaar. Twee mannen die samen in Amerika de F-16 opleiding hebben gedaan. Het schept een band, dat is duidelijk.
Even later komt de stewardess vragen of we een flesje water willen. En dat is niet standaard voor de “economie class”.
Nadat we zijn opgestegen meldt zich nóg een piloot. Ook ooit F-16 vlieger, een Italiaan met veel strepen op zijn mouw. Hij woont in Bologna en ze komen elkaar regelmatig tegen. Of hij naast hem komt zitten… Maar hij reist met mij.
De gezagvoerder komt hem halen. Of hij even komt kletsen. Oké schat, ga maar, ik typ wel een blog.
De stewardess komt met broodjes. Die slaan wij af. We kennen ze onderhand wel. Maar dat wij niet eten vindt ze maar niks dus we krijgen cake. En koekjes. Anders nog iets? Nee, dank je wel.
Als we zijn geland nemen we uitbundig afscheid.
Hij gaat de auto vast halen en ik sta bij de bagageband om onze koffer op te wachten. Met de Italiaanse piloot. Het lijkt alsof we elkaar al jaren kennen. Aardige man!
Dan komt ook de crew het vliegtuig uit. Ze lopen langs de band en als ze mij net voorbij zijn stopt het gezelschap. De gezagvoerder kijkt om zich heen, herkent mij, zwaait en roept: “Tot de volgende keer!”
Op zondag vlieg ik alleen terug.
Ik ga het vliegtuig binnen en groet de steward. Ik heb hem al eerder gezien.
Hij mij niet.
🙂
*Photo by Emiel Molenaar on Unsplash
Ja , zo gaat dat. Ik zou er niet mee zitten. Meeste stewards vallen blijkbaar op mannen. De piloot had jou zeker herkend!
Ik vind het wel grappig. En nee, ik “zit” er niet mee. Bovendien is het erg leuk om te zien hoe de F16mannen een soort van internationaal verbonden team vormen.