Politie

Thuis hebben wij de Troskompas. Een gidsje op A5 formaat waarin de televisie-programmering staat. Hij ligt altijd op het tafeltje naast de bank. Het boekje staat barstensvol advertenties. En bij die advertenties kun je bonnetjes invullen. Ik doe dat. Elke week schrijf ik mijn naam en adres in het Troskompas. Soms in schoolschrift of aan elkaar, blokletters of sierlijk kalligrafisch.

Maar ik stuur ze nooit op. Ik hou van schrijven en ik vind dat invullen gewoon leuk. Zo ook de advertentie van de Haagse Politie. Ik denk dat ik dezelfde bon wel tien weken achter elkaar heb ingevuld.

En op een dag knip ik hem uit, doe hem in een envelop, plak er een postzegel op en breng hem naar de brievenbus. Aan het einde van die dag vertel ik mijn ouders dat ik bij de Politie heb gesolliciteerd. Ik had nog nooit eerder die ambitie uitgesproken en ook niet gehad.

Dat jaar doe ik eindexamen van de Kweekschool voor Kleuterleidsters. Ik slaag! Maar het echte grotemensenwerken trekt me nog niet zo. Zo’n stoere opleiding met veel sport, ver van huis, in een grote stad lijkt ineens heel erg aantrekkelijk.