Juf Ingrid is back

Donderdagmiddag telefoon: “Kun jij morgen invallen in groep 1-2?”

Dat zou een gewone vraag zijn geweest als ik niet twintig jaar geleden de deur van het basisonderwijs achter me had dichtgetrokken.

“Ja, leuk!” hoor ik mezelf zeggen. Ik heb dan nog precies een halve dag om aan het idee te wennen.

Handpoppen heb ik nodig! Want als ik zelf niks meer kan bedenken weten zij altijd wel iets grappigs wat de boel weer gaande houdt.

Op vrijdagochtend meld ik me om 07.30 uur bij de school. Ik kijk rond in het lokaal en het valt me op dat er niet zo heel veel is veranderd. Er is geen schoolbord. Wel een heel groot smartboard. Mijn collega voor die dag legt me snel uit hoe het werkt. Dan moet ze weer naar haar eigen lokaal.

“Wat is mijn rooster?” In ieder geval niet standaard. Er komt een jongen voor het eerst en we moeten op het podium optreden voor de ouders.

Om 08.15 worden de eerste kinderen gebracht. “Hallo allemaal!” Ik sta bij de deur en geef ze een hand. Wéér een andere juf! Ze lijken het gewend. De pappa’s en mama’s melden bij het afleveren nog snel wat instructies: Jeffrey wordt door opa en oma opgehaald, Carlijn krijgt soms zomaar een bloedneus, Hannootje moet een keer extra naar de wc… ik sla het op in mijn geheugen en hoop dat opa en oma zelf hun kleinkind herkennen want na twee-en-twintig boodschappen ben ik het kwijt.

En dan is het tijd om te beginnen. Ik klap in mijn handen en alsof ik toverkracht heb verlaten alle volwassenen het lokaal. Vier-en-veertig ogen kijken mij verwachtingsvol aan.

Ik kan het nog! Ik voel het!

De ochtend verloopt soepel. Al snel weet ik de namen van de boefjes en als Cheyenne voor de derde keer moet plassen heb ik door dat in het andere lokaal een dame zit met wie ze heimelijke ontmoetingen heeft.

Om 12.00 uur ben ik moe maar vol energie. Elk kind is met de juiste ophaler mee; ik kom er geen tekort en er is er ook niet eentje over.

Juf Ingrid is back!