Als ze lekker in haar vel zit kletst ze me de oren van mijn hoofd. Van alles door elkaar en dus eigenlijk nergens over. Ze begint haar zin veelbelovend om halverwege niet meer te weten waar ze heen wil. Omdat stoppen geen optie is krijgt zo’n verhaal veel bijzondere wendingen waarin we flexibel meegaan.
Maar soms is het menens. Dat hoor je aan haar stem, dat zie je aan haar ogen. Dan begint ze haar verhaal warrig als altijd om vervolgens helder over te gaan op wat haar diep van binnen toch ook bezig houdt. Dan vertelt ze dat ze niet meer zoveel te doen heeft. Dat ze niet wil dat ik haar zie kraken als ze zich omdraait. Dat ze doodgaan niet zo erg zou vinden.
De eerste keer schrok ik ervan. Maar ik kan me er wel iets bij voorstellen. Als ik kom ligt ze meestal in bed. Haar ledematen zijn al zo vaak gebroken en weer scheef aan elkaar gegroeid dat bewegen lastig is. Ze is broos. Ze is in de war. Ze is 85.
En toch kan ik haar nog niet missen. Vroeger deden we het niet zo goed samen. Nu ze in de war is en alle opsmuk verdwenen, is er een lief mens tevoorschijn gekomen. Een écht mens!
En wat ik vroeger niet over mijn lippen kreeg kan ik nu tegen haar zeggen: “Mam, ik hou van je.”
Mijn lieve, warrige, breekbare moeder.
†Op 18 augustus 2018 is Hennie Hoks overleden.
https://youtu.be/kzRi9II2PGQ
ach wat erg, denk nog veel aan haar, die lieve Hennie Hoks. Iedere keer als ik langs haar flatje rijd moet ik aan haar denken, waar zou ze zijn. Leef ze nog. Niet dus… rust zacht lieve Hennie R.I.P. ik mis je en nu nog meer. Dikke knuffel van mij Paula
En was het moeilijk om die woorden te zeggen? Mooi van je en ben maar blij dat je dat nu hebt gedaan,er komt een tijd dat het niet meer gaat en dan……. krijg je er spijt van,liefs ikke.
Wat heb je dat weer mooi verwoord. Geniet nog maar van haar zolang het nog kan.
Ontroerend! Mooi! Koester de mooie en warrige momenten die je nog hebt en krijgt.
Zo fijn om dat te kunnen zeggen toch! Koester de mooie momenten