We waren in Nederland. In de Italiaanse moestuin tierde het onkruid welig. Ik moet aan de bak.
Met de zon erbij is dat geen straf. Bijkomend voordeel: het onkruid is zo groot dat het zich makkelijk uit de vette klei laat trekken. Het meeste dan. Soms is het echt een gevecht. Ik heb mijn “oortjes” in en Spotify speelt mijn favoriete nummers af.
De muziek doet zijn werk. Van sommige nummers word ik vrolijk, van andere ga ik als vanzelf bewegen. En soms komt er een liedje voorbij dat me raakt.
Terwijl ik bewust geniet van de omgeving waarin ik me bevind en ik geniet van het heerlijke weer speelt er zich in mijn onderbewustzijn iets anders af. Ik weet niet precies wat maar de tranen rollen over mijn wangen. Ik probeer het te duiden.
Als ik wat beter naar de tekst van de muziek luister wordt het duidelijk. Ik ben weer terug in mijn jeugd. Met de nodige weemoed. Wat er toen speelde is verwerkt en opgeruimd. Nee, dit is anders. Meer van nu. Zachter, mooier, milder. Geen losse eindjes maar toch nog een beetje spijt.
Het is jammer dat we niet wat beter met elkaar konden communiceren. Jammer dat de dingen waren zoals ze waren. Spijt dat ik oordeelde, dat ik niet begreep, dat ik me liet raken.
Het was zoals het was. Niemand had schuld. Iedereen deed z’n best naar eigen vermogen. Het had beter gekund maar er is niets meer te veranderen. Maar wat zou ik nog graag eens met een paar mensen samen zijn om elkaar te vertellen wat we voelden. Want dat we van elkaar hielden, daarvan ben ik overtuigd. En dat gevoel ontroerde me vandaag.
Zo herkenbaar. Zo plotseling dat het opkomt, is het ook weer weg. En het lucht op!!! “Where words fail music speaks”.
Het lucht zeker op. En het is fijn om het te kunnen voelen zonder oordeel.
Mooi Ingrid dat muziek dat te weeg brengt. En dat je bij je zelf te rade gaat waar die tranen dan vandaan komen.
Muziek…daarover kan ik wel wat schrijven in een Pendelpost.
Dat kan muziek dus met je doen
Mooi dat je toch bedacht hebt waardoor de tranen kwamen
Precies!