Markelo
Ik ben nog maar net het achterhek van de tuin uit en ik zie dat er een ree het pad oversteekt. Ik stop. Er volgen er nog twee. Midden op het pad staan ze even stil en kijken mijn kant op. Ik hou mijn adem in. De fotograaf in mij wil mijn iPhone pakken maar ik wil de stilte niet verstoren. Dus brand ik het beeld op mijn netvlies en daarmee in mijn herinnering.
Ik loop verder langs de weilanden waar drie koeien en een kalf me luid toeroepen. Als ik naar ze toeloop deinzen ze achteruit. De heldinnen!
Weer verder door het bos schieten er meteen weer een paar reeën voor me langs. Dit is een geluksdag! Maar na drie keer overstekend wild houdt de fotograaf het niet meer.
Ik pak alvast mijn iPhone en hou hem stand-by. Als ik even later heel in de verte weer een ree zie sta ik stil en klik op het scherm om de camera te openen. Helaas! Mijn bevroren vingers communiceren niet met het ijskoude scherm.
Ik doe de iPhone in mijn kontzak met het scherm tegen mijn bil. Mijn vingers stop ik in mijn mond. Nu moet het lukken. Even getest; het werkt.
Geen beest meer gezien.
