Oudshoorn. Het verpleeghuis in Alphen aan den Rijn dat elke keer weer hoog scoort op de lijstjes voor het bieden van een thuis voor oudere mensen die niet meer voor zichzelf kunnen zorgen.
Maar hij wil er niet zijn.
Ik ben bij mijn moeder. Op haar kamer laat ik haar de foto’s zien van onze familie. En van de kat. Die vindt ze het leukst. Dan staat ze op en we schuifelen naar de woonkamer.
Aan de eettafel zitten Coby en Ria. En Teun. Teun is nieuw en ik stel me aan hem voor. Mijn moeder staart hem uitdrukkingsloos aan.
Teun dit is mijn moeder, ze heet Hennie. Mam, dit is Teun, hij is hier nieuw.
Teun vertelt me dat hij zo naar huis gaat maar dat hij niet zelf kan lopen. Bep, zijn vrouw duwt altijd zijn rolstoel. Waar is ze toch? Dan richt hij zich tot Coby en zegt: “Bep wil je mij naar huis brengen?” Coby staart voor zich uit. Teun wil nu echt de aandacht van Coby en roept: “Beppieieieie, help dan!” Coby staat op en loopt naar mijn moeder om haar over haar hoofd te aaien. “Wat doet zíj nou!!!?” bitst mijn moeder. “Ze vindt je aardig mam.” Dan is het goed.
Ik vertel Teun dat er op hem is gerekend met het eten en dat lijkt voor even een goed idee. Op mijn vraag of hij kinderen heeft noemt hij de namen. Ik tel. Vier zijn het er. Als hij klaar is vraagt hij of ik hem kan helpen. Hij moet naar huis.
Mijn hart breekt.
Twee jaar geleden kwam mijn moeder hier wonen en zij reageerde net als Teun. Hulp zoekend bij iedereen om haar heen want ze wilde naar huis. En wel meteen! Ze huilde, werd boos, smeekte, redeneerde… en als ik het niet meer droog hield kwam de verzorgster om het over te nemen.
En nu dus Teun. Een man met een vrouw en vier kinderen. Hij zal snel wennen. Zo gaat het altijd. De verzorgsters zullen hem daarbij helpen. Zij zijn daar goed in.
Dank je wel lieve verzorgers en verzorgsters van Oudshoorn.
*De namen van de bewoners zijn veranderd.*
Ingrid wat mooi en ontroerend! Met een lieve groet, Joep