Ze staan erom bekend, de Amerikaanse douaniers. Ze willen alles van je weten en als het antwoord ze niet bevalt ben je de Sjaak.
Wij zijn tegelijk aan de beurt.
Vingerafdrukken en gezichtsherkenning. Waar ga je heen, met wie, hoe lang, wat heb je bij je en wat niet, wat is je beroep, heb je je koffer zelf ingepakt? Dré beantwoordt braaf alle vragen en mag dan eindelijk doorlopen.
Op de vraag “waar ga je heen” antwoord ik met het enthousiasme dat hoort bij de moeder van de bruidegom dat mijn zoon gaat trouwen met het mooiste meisje van Colombia.
Ik mag meteen doorlopen.
De dame die ons op de terugweg ondervraagt kijkt streng. Waar gaan we heen? Naar The Netherlands! Wat we van The Wedding vonden?
Nou moe, staat dat ook al in de computer? Ik vertel dat het een geweldig feest was en de bruid beautiful. Na nog een paar superlatieven over de bruiloft kijkt zij mij verbaasd aan. Was ik erbij dan????
Pas als Dré in de gaten heeft dat we het beiden over een andere wedding hebben moeten we vreselijk lachen.
hahha ja, zo zie je maar.. leuk verhaal Ingrid!
🙂