Een blog over tinnitus.
Voetstappen
Het was er gewoon opeens. En misschien al eerder dan dat ik me realiseerde dat het nooit echt stil was in mijn hoofd. Toen ik kind was hoorde ik voetstappen. Elke avond als ik in mijn bed lag dacht ik dat er mensen onderweg waren. Ze kwamen nooit aan. Ik was er niet bang voor, het was eerder rustgevend. Tot op een dag ik droomde dat er een man en een vrouw naast mijn bed stonden en vriendelijk zeiden: “Zo, daar zijn we dan eindelijk.” Ik heb de voetstappen daarna niet meer gehoord.
Tinnitus
Ongeveer dertig jaar geleden zat ik in een stressvolle periode. Twee kinderen, een drukke baan, relatiegedoe en nog wat. Ik was duizelig, dovig, misselijk en druk. Syndroom van Meniere zei de kno-arts. De symptomen verdwenen. De piep (als die van een tandartsboor) bleef. Tot op de dag van vandaag.
Soms klinkt het luider. Soms komt er een geluid bij. Dan zou ik in paniek kunnen raken. Dan denk ik: “Dit gaat nooit meer weg.” En die laatste gedacht stelt me meteen ook weer gerust.
Paniek gaat me niet helpen. Dit is het dus. Mijn stilte.
Een deuntje
Soms, echt heel soms, zeg ik er iets over. En dan blijkt hoeveel mensen het ook hebben. Herkenning alom. Mensen vragen hoe ik het heb kunnen accepteren. Ik weet dat niet precies. Misschien hoort het bij mijn karakter. Misschien ben ik er gewoon aan gewend. Ik heb het geluid omarmd en ik kan ernaar luisteren. Het is van mij, hoort bij mij, het is mijn stilte. Dit ben ik. Met blond haar, hier en daar een rimpeltje, een beetje eigenwijs, een leuke relatie, vrienden, familie én een deuntje in mijn hoofd.
Vragen
Een aantal jaren geleden, toen dit blog schreef, kreeg ik daarna veel vragen. Ik heb de boot toen afgehouden omdat ik door er met mensen te praten meer last van kreeg. Maar ook dat is voorbij. Dus kom maar door. Ik beantwoord graag jouw vraag.
Dit blog schreef ik naar aanleiding van de reacties op dit twitterbericht.
Ik heb het ook Ingrid, de hoge piep zweemt altijd in mijn hoofd op de achtergrond. Soms, als ik veel druk en/of stress ervaar wordt het een trein die langsrijdt en onder hoogspanning is het een vliegtuig dat door mijn hoofd raast. Gelukkig komen die laatste twee nog zelden voor.
De piep is er altijd, ik heb er geen last van, hoor er doorheen, is niet op de voorgrond. Dat is ook mijn stilte #tinnitus
Hè mooi Jolanda heeft het ook en fors maar ook een vorm van acceptatie soms wel en soms ook niet. #stemming
Het is nooit echt stil in mijn hoofd, Tinus is er en zal ook nooit meer verdwijnen, hij hoort bij mij. Veel mensen snappen niet dat ik auditief ernstig beperkt ben en dan toch Tinus in mijn hoofd hoor, ik mijd drukke situaties en harde geluiden want moet ik me te erg inspannen om gesprekken te kunnen volgen met veel bijgeluiden dan slaat Tinus op hol met andere geluiden erbij. Van de week was ik op een plaats waar de vogels volop floten en ik zat te genieten, de vogels bleven nog uren fluiten in mijn hoofd.
Tinnitus is voor iedereen anders en wordt door iedereen anders ervaren, het beste is om ermee om te gaan alsof het bij je hoort…aanvaarden en ernaar luisteren dan wordt “Tinus” mild.