Bologna- Amsterdam
Hij komt telefonerend het vliegtuig binnen en hij ratelt nog als we al bijna vertrekken. Hij heeft een enthousiast Amsterdams accent. Het gaat over voetbal. Niet gewoon over Ajax of Feijenoord. Het gaat over loeigoeie jonge spelers. Die ene moet nog 17 worden maar wordt een héle grote. Hij kent er trouwens veel. Allemaal jongens die heel goed zijn. Een jongen uit Ecuador, onthoudt die naam!
Ik word vrolijk van zijn gesprek. Over alles en iedereen is hij positief. Hij praat honderduit.
En dan hangt hij op. Zijn maat zit aan de andere kant van het gangpad en vraagt: “Heb je gevraagd of hij het contract klaar heeft?” En hij antwoord: “Ging niet, ik kreeg er geen woord tussen.”
Kaassalade lust hij niet. Is er niks anders? De stewardess gaat kijken of er nog iets is blijven liggen van de heenreis en komt terug met een plak cake. Hij vindt het maar zozo. Dat snap ik niet. Daarnet nog vertelde hij dat hij Frequent Flyer Platinum is. Dan heb je toch heel wat broodjes kaassalade aangeboden gekregen.
Daarna komen er grote namen voorbij. Bekénde namen die hij allemaal persoonlijk kent. En roddels. Mooie carrière. Vrouw zich doodgezopen. Zelfmoord gepleegd. Is van zijn vriendin af. Doet het met de vrouw van. Is miljonair geworden.
Ik luister aandachtig. Nee, ik verklap geen namen.