“Pagina’s die ten minste één keer per week bijdragen plaatsen, zien 5x meer volgers,” roept een pop-up op Linkedin mij dagelijks toe.
Dat zal zeker zo zijn. Maar ik maak niet elke week iets mee waarvan ik denk: “Dat moet ik opschrijven.” Een blog ontstaat omdat er iets gebeurt. En dan vooral in mijn lijf. Als ik iets meemaak en het gaat borrelen dan vind ik het opschrijfwaardig.
Nu zijn we de laatste weken best wel “bezig”. Als je met pensioen bent mag je niet meer zeggen dat je het druk hebt, toch?
We reden heel veel sociale kilometers door besneeuwd Nederland. We pasten op de kleinkinderen, we hielpen mee met het partijtje van onze kleindochter die negen werd en met tien giegelende meisjes mocht bowlen. We verkochten ons boshuis aan boshuiswaardige mensen. Ik hing een dag in de sauna en lunchte met de allerliefste vriendinnen. We gingen naar een nieuwsjaarsreceptie en sloten onszelf op. We kookten voor vrienden en er werd voor ons gekookt. We leverden de laatste olie af en lieten olijfoliezeepjes maken met ons logo.
Toch een blog…