Het zal 1956 zijn geweest toen mijn moeder haar Brabantia strijkplank kocht. Of kreeg, ik was er niet bij. Pas twee jaar later werd ik geboren. Heel wat jaren gingen voorbij maar uiteindelijk ergens in 1978 verliet ik het ouderlijk huis om in het verre Den Haag bij de politie te gaan.
Politie
En daar, in dat jaar, begint mijn relatie met de Brabantia strijkplank. Elk weekend kwam ik naar huis en nam ik een tas vol wasgoed mee. Voor elke dag een overhemd dat bij het uniform hoorde. En die zeven witte overhemden waren niet kreukvrij.
Mijn moeder, ook niet gek, had bedacht dat zij de ene week de overhemden zou strijken en ik de andere week. Na een poosje had ik de vaardigheid onder de knie en nog wat later ging ik het werkje zelfs leuk vinden!
Grotemensenhuis
Ik vond een grotemensenhuis en het werd tijd voor een eigen strijkplank. Helaas niet zo’n degelijke zoals mijn moeder had. Maar wel een stuk lichter en daardoor makkelijker in te klappen. Toch miste ik de zware plank wel. Menig keer mopperde ik op het lichte spul van tegenwoordig. Ik heb er een aantal versleten omdat ik steeds probeerde een gelijke te vinden.
Eindelijk van mij
Nog veel later, mijn vader inmiddels overleden, werd het tijd voor mijn moeder om haar intrek te nemen in het plaatselijke verzorgingshuis. We verhuisden haar dierbaarste spullen. En de strijkplank? Die nam ik zelf! Het strijken werd weer een feest van naar wasmiddel ruikende stoffen die glad werden en vorm kregen onder mijn handen. Geen gewiebel meer!
Geluk
En toen, in 2017, verhuisden we naar Markelo. De grote strijkplank stond een beetje in de weg. Bovendien was hij wel erg zwaar. Ik was in paniek! Maar Dré kwam met de perfect oplossing! Het zware ijzeren onderstel ging eraf. Aan de plank werden scharnieren en nieuwe poten bevestigd. De strijkplank uit 1956 kreeg dat jaar een nieuw leven als opklapplank. Mijn klein geluk in de bijkeuken.
Waar je al niet blij van kan worden, al is het maar een strijkplank!
Ik hou van blij-zijn!