Ik ben een beetje lui…
Hans heeft al een mooi verslag gemaakt van de City-Pier-City en ik kan het niet beter beschrijven dan hij. Dus: Hierbij een terugblik met Hans!
_________________________________________________________________
Toppers lopen mee
Na een gezellige en geslaagde 20 van Alphen afterparty waarbij tot in de late uurtjes werd gedanst, was het weer vroeg uit de veren om deel te gaan nemen aan de CPC-loop in Den Haag. Vandaag gaan we niet met een grote groep. De meesten van ons hebben vorige week de 20 van Alphen gelopen en laten deze uitdaging aan zich voorbijgaan. Misschien maar goed ook, want na een mooie lenteweek is het vandaag koud…..bitterkoud.
Om even over twaalven verzamelen we bij Ingrid. Ben is al aanwezig waardoor we nu compleet zijn.
Ingrid brengt ons in korte tijd naar Den Haag waar ze goed de weg kent. Ze weet zoals gewoonlijk de auto op een plek in de buurt van de startplaats te parkeren. Niet te ver lopen voor en na het lopen. Top geregeld. Nabij het Malieveld staat een vriendelijke man in een groen/witte jas met een paraplu in dezelfde kleur boven zijn hoofd. Op de paraplu staat ‘Subtoppers’. Als ik meedeel dat we vriendelijk ontvangen worden, merken zowel Ingrid als Ben op dat wij tot de toppers behoren. En gelijk hebben ze.
We zijn behoorlijk op tijd en zoeken beschutting en warmte. Over het drassige Malieveld dat de dag ervoor nog vol stond met water weten we de kleedaccomodatie te vinden. Ook binnen is het koud, maar beter beschut dan buiten. Het is nog niet zo druk waardoor we een plekje voor het uitzoeken hebben.
Als Ingrid naar het toilet is geweest en weer terugkomt in de kleedaccomodatie blijkt dat deze eigenlijk
alleen voor mannen toegankelijk is. Een vriendelijke meneer met een ‘crew’jasje deelt haar mee dat ze wel haar tas mag pakken, maar dan snel de tent moet verlaten. Wat denkt deze man wel. Onze Ingrid wegsturen van haar twee maatjes? Gun haar nu het plezier om tussen al die mannen van het ‘uitzicht’ te genieten. En bovendien: Ingrid loopt vandaag niet als Ingrid, maar als Jeroen. Niet ons loopmaatje Jeroen, maar de Jeroen van wie ze het startbewijs heeft overgenomen.
Eigenlijk moet Ben naar de vrouwenkleedaccomodatie, want hij loopt vandaag als Jacqueline. Maar dat zo’n ingewikkelde constructie zullen we die crewmeneer maar niet aandoen.
Terwijl we aan het wachten zijn, observeren we de overige deelnemers wat ze aandoen. De kledingkeuze is moeilijk. Nu heb je het koud en ben je geneigd veel laagjes over elkaar te doen. Straks tijdens het lopen, heb je het dan weer te warm. Als we uiteindelijk onze keuze hebben gemaakt en klaar zijn, besluit ik toch om mijn jack aan te doen i.p.v. mijn windvanger zonder mouwen. Nog even op de foto en dan over het modderige veld naar de startvakken die met gele vlaggen duidelijk staan aangegeven.
Op weg naar de startvakken komen we deelnemers in korte broek, t-shirts en singlets tegen. En daar lopen wij met verschillende laagjes over elkaar. Wie is nu het meest verstandig?
Ongeveer 15 minuten voor aanvang lopen we het startvak in. Ingrid en ik in startvak C. Ben in startvak D. Deze keuze hebben we gemaakt met in ons achterhoofd het gegeven dat Ben sneller loopt dan wij en niet zo lang hoeft te wachten als hij over de finishstreep is gekomen. Het is nog niet zo druk. De meesten wachten echt tot het allerlaatste moment. Waarschijnlijk vanwege de weersomstandigheden.
Net als we het startvak inlopen, worden er hekken over de volle breedte van het startvak geplaatst. We zouden in principe achter de hekken moeten blijven, ware het niet dat we door mogen lopen waardoor we in startvak B komen te staan. Nog een stukje doorlopen en voordat we het weten staan we redelijk vooraan in een startvak dat 10 minuten eerder start dan we gepland hebben. Tussen de snelle(re) mannen en vrouwen. Ja, het is waar…..we zijn heel even toppers.
De minuten tikken weg. De speaker waarschuwt ons voor de weersomstandigheden: het is te koud om voluit te gaan voor een PR en drink voldoende. We krijgen ook te horen dat we ons niet te warm moeten aankleden, omdat je daar onderweg ook last van kan hebben. Hij heeft helemaal gelijk, maar deze waarschuwing is toch echt te laat als je in het startvak staat. Om ons warm te houden, wordt de wave nog ingezet en mogen we meebewegen op de opzwepende muziek. De laatste minuut……de groene vlag van de starter wordt vervangen door de rode (anno 2013 nog handwerk tijdens de CPC-loop)……de rode vlag gaat omhoog……de hartbeat klinkt……het wordt stil in het startvak……alle koppies staan strak vooruit of op het horloge gericht……de hartbeat klinkt luider…..nog 15 seconden……en plots is het zover…..de rode vlag gaat naar beneden….geen startschot…..en de grote menigte zet zich in beweging.
warm blijven in het startvak
Direct na de startlijn is het parcours lekker breed en heb je alle ruimte om te lopen. Er staan veel toeschouwers achter de dranghekken. Niet zoveel als vorig jaar, maar toch zo veel dat je je echt een topper waant als je daar loopt. Terwijl we de eerste meters lopen, vraag ik me eigenlijk af waarom ze een vlag gebruiken terwijl er heel wat verkeerslichten staan opgesteld. Waarom zou je die niet kunnen gebruiken. Hoe kom je op zo’n gedachte als je met de eerste kilometers van een halve marathon bent begonnen.
Ingrid en ik lopen zo veel mogelijk rechts. Na ongeveer 700 meter slaan we linksaf en passeren het eerste kilometerpunt in de Javastraat. Het valt op dat het in de stad niet zo koud is als bij de start. Aan het einde lopen we de Scheveningseweg en het Carnegieplein op en passeren het Vredespaleis. Een schitterend gebouw met een mooie betekenis. We lopen de Groothertoginnelaan op: een lange weg met diverse ambassades. Vorig jaar was me niet opgevallen dat het er zoveel waren. Het voelt bijna als een rondje Europa. Er staat op dit deel van het parcours weinig publiek langs het parcours. Op de Beeklaan passeren we inmiddels het 4km-punt. Hier wordt het weer drukker. Langs de Valkenboschlaan is het gezellig druk. We passeren het 5km-punt in 0.28.51 en lopen voor op het schema van 2.06. Ik loop relaxt. Voor Ingrid is dit een behoorlijk strak tempo, maar ze geeft aan dat het lekker loopt. Even na het eerste meetpunt lopen we de Oude Haagweg op. Een lange rechte brede weg, maar ondanks dat moeten er zo nu en dan toch deelnemers tussen Ingrid en mij doorlopen. Het is wel druk, maar toch niet zo druk dat je er dwars doorheen moet. We passeren de eerste drankpost. Ik neem rustig de tijd om iets te drinken terwijl Ingrid al drinkend rustig doorloopt. Al vrij snel loop ik weer naast haar. Via de Groen van Prinstererlaan lopen we richting Kijkduin. Nabij het 9km-punt zie je de lopers voor je rechts van je lopen. Zij zijn al weer een kilometer verder, bijna op de helft. Het wordt nu echt winters. Ingrid neemt de tijd om bij een aantal kinderen langs het parcours ‘handjeklap’ te doen en merkt gekscherend op dat ze bijna een kind meegenomen had. Dat dit later bijna werkelijkheid zou worden
, kon ze toen nog niet weten…….
Tussen de 9 en 10km lopen we door een flinke sneeuwbui heen. Zowel Ingrid als ik zijn beiden van mening dat het toch wel heel bijzonder zou zijn als we een witte finish mee zouden maken. Onze wens wordt helaas niet verhoord, want voordat we op het punt zijn waar we zojuist de lopers voor ons zagen gaan, is het alweer droog geworden. Nabij de bosjes van Pex is Ingrid aan haar eerste gelletje toe en passeren we het 10km-punt in 0.58.18. Ingrid is een milieuvriendelijke loper, want als zij haar gelletje opheeft, loopt zij langs het publiek en vraagt vriendelijk wie haar verpakking weg wil gooien. Al heel snel is er een uitgestoken hand. De tweede 5km hebben we langzamer gelopen dan de eerste 5, maar we lopen nog steeds op het schema van 2.06.
Een stukje verderop staat de volgende drankpost. We nemen beiden even de tijd om het drinken tot ons te nemen. Als we weer een runtempo komen, volg ik het rustigere tempo van Ingrid. Ze deelt resoluut mee dat dit het tempo wordt dat we gaan lopen. Het tempo van de eerste 10km was iets te veel van het goede en ik kan me dat helemaal voorstellen. Er zijn er nl. nog meer te gaan als dat we er gelopen hebben.
Voorbij het 11km-punt maken we een vreemde scherpe bocht en lopen de Segbroeklaan op. Een lange rechte weg die ons langs het Rode Kruisplantsoen en het Juliana Kinderziekenhuis voert. Her en der staan groepjes toeschouwers. Zo af en toe word je naam ter aanmoediging genoemd. De naam Hans is eenvoudig uit te spreken en regelmatig hoor ik aanmoedigingen die aan mij geadresserd zijn. Een meisje langs de kant wil Ingrid aanmoedigen, kijkt op haar startnummer en moedigt haar aan met ‘Jeroen’, maar beseft zich tegelijkertijd hardop dat dit niet kan. Als ik meedeel dat dit wel klopt, moedigt ze alsnog Ingrid….uhhhh….ik bedoel Jeroen alsnog lachend aan.
Tussen de 12 en 13km merkt Ingrid op dat ze tijdens de 20 van Alphen op dit punt ook moeilijk ging krijgen. Ik adviseer haar in een rustig tempo dat bij haar past door te blijven gaan. Ondanks de vermoeidheid neemt ze toch de tijd om bij enkele kinderen die langs het parcours staan ‘handjeklap’ te doen. Voor ze het weet heeft ze één van de handschoenen van één van de kinderen te pakken. Met een gillend oooooooooooohtje draait Ingrid zich lopend om en geeft de handschoen terug. Zowel wij als het publiek moeten er hartelijk om lachen. Hoe krijg je het voor elkaar…..
Even verderop worden we naast elkaar lopend ‘gestoord’ door en van een deelneemster die op deze brede weg het zo nodig vindt om tussen ons door te lopen met de mededeling dat ze geen kant op kan. Geen kant op? Meters ruimte als ze links van mij was gepasseerd, maar nee hoor….rechte lijn vooruit. Als ik dit hardop meedeel tegen Ingrid kijkt ze achterom met een blik van ‘oh my god….hoe kan je dat nu zeggen’.
In de van Boetzelaerlaan passeren we het 13km-punt. Dit is een smallere weg dan de weg waar we zojuist gelopen hebben en het is er druk met lopers. Het is dringen. We lopen rechts, maar al snel wordt Ingrid hinderlijk door een deelnemer op haar hielen gelopen. Ze maakt bijna een val en zwikt lelijk door haar enkel. Dan verwacht je toch op z’n minst een excuus. Nou….die kon er dan net vanaf, maar werd tegelijkertijd boos op Ingrid. Nu ken ik Ingrid als een loopmaatje die niet snel boos te krijgen is, heb haar nooit boos gezien, maar nu………niet alleen een pijnlijke grimas………….maar ook een boze blik…..en een geÏrriteerde opmerking. Gelukkig kan ze doorlopen, maar nog geen 500 meter verder lopen meerdere deelnemers dwars door je heen om met het gezicht strak vooruit naar de finish te lopen. Je wilt elkaar de ruimte geven om te lopen, maar we besluiten beiden dat het nu welletjes is geweest en gooien vanaf dit moment de deur dicht. Er komt niemand meer tussen ons in!!!! Nabij het 14km-punt is de laatste drankpost. Ingrid twijfelt over haar gelletje. Wel of niet innemen. Gezien het tempo dat we lopen, geef ik haar het advies deze later in te nemen. Ook in de wetenschap dat er nog één drankpost zou komen, hetgeen echter niet het geval meer zou zijn. Er is daar zelfs thee te krijgen. Heerlijk!!!! Ingrid geeft aan even te willen strekken en ze kiest een boom uit waar toch wel heel erg veel hondenpoep is neergelegd. Het strekken van Ingrid duurt dan ook niet zo lang en we lopen richting het 15km-punt dat we in 1.30.34 passeren. De derde 5km hebben we in een tijd van 0.32.16 gelopen. Ons schema loopt op, maar we lopen nog steeds op een tijd van 2.06.We zijn bij de haven van Scheveningen en lopen het duin op. Boven aan het duin staat een percussieband te spelen. Ik probeer een heupwiegende beweging op de maat van de band te maken en loop daarbij bijna tegen een roodwitbord aan dat als wegafbakening wordt gebruikt. Niet gek doen Hans. Voor je het weet, heb je ongelukken. Een toeschouwer moedigt Ingrid aan: hij gaat, zoals bij wielrennen met één been op het parcours staan, zodat je bijna tegen hem aan zou lopen en deelt aan Ingrid mee: “Goed zo Jeroentje….ga zo door”. Tsja, dat heb je nu als je het nummer van een mannelijke deelnemer hebt overgenomen. We zien en ruiken de zee. De volgende kilometers moeten we tegen de wind inlopen. Het wordt kouder en het parcours gaat flink omhoog over de nieuwe boulevard. Het uitzicht is mooi, het duin omhoog voor de meeste deelnemers minder. Ik merk dat mjn krachttraining in de sportschool al zijn vruchten afwerpt en loop vrij eennvoudig omhoog terwijl ik de meesten hoor hijgen, de één nog harder dan de ander. Bij een halve marathon begint het rond de 15km zwaar te worden en dan moet je ook nog eens omhoog. Ingrid loopt het duin rustig in haar eigen tempo omhoog. Verstandig, je moet jezelf niet over de kop lopen. Met de pier in het zicht leidt het parcours ons weg van de boulevard richting het 17km-punt. Vrij snel daarna slaan we rechtsaf de Badhuisweg op. Het is nu grotendeels aflopend parcours. Deze weg loopt rechtdoor naar Den Haag, maar voor de18km maken we twee bochten en volgen daarna de Nieuwe Parklaan richting Madurodam. Op de brede Badhuisweg zijn er nog steeds deelnemers die het liefst hun doel rechtdoor halen, maar we houden beiden ‘de deur’ gesloten. Ons tempo ligt inmiddels boven de 6.30/km. De keiharde muziek op het 18km-punt die nabij de 19km nog te horen is, leidt even af. Een lekkere beat om op te lopen. We passeren Madurodam. Van vorig jaar weet ik nog dat het nu twee rechte stukken en één bocht zijn tot de finish. Via de Plesmanweg lopen we onder het Hubertusviaduct door en komen uit op de Raamweg die ons naar de Koninginnekade leidt. Nabij het 20km-punt verzamelen de motoragenten zich om de laatste deelnemer te gaan begeleiden. Ingrid heeft het moeilijk. Het 20km-punt passeren we in 2.03.12. We lopen sinds de 10km vrij constant, maar gaan de tijd van 2.06 niet halen. Ingrid deelt mee dat ze de laatste kilometer figuurlijk op mij gaat leunen. Ik ga iets voor haar lopen. Op weg naar de 21km passeren we een tijdbord. Het dringt tot Ingrid door dat ze haar tijd van Egmond (2.07)niet gaat verbeteren. De teleurstelling is te merken, maar we lopen door. Zelfs nog in een sneller tempo dan we de laatse kilometers hebben gelopen. We zien nu schuin voor ons de lopers voor ons die al richting de finish lopen en even later is het voor ons ook zover…..de bocht om….en de laatste 400 meter nog even aanzetten….het woord ‘finsh’ groot voor ons. In een tijd van 2.09.52 komen we over de finish. Een mooie tijd gezien de weersomstandigheden en het feit dat vorige week de 20 van Alphen voluit is gelopen.
We lopen het modderige Malieveld weer op en ontvangen onze medaille. Evenals in Alphen wordt ook nu de medaille in je handen geduwd. Het zou toch veel meer betekenis hebben als je de medaille als een winnaar krijgt omgehangen, want hoe snel je ook loopt…iedereen die de halve marathon volbrengt is een winnaar. Samen op de foto en dan lopen we met een bekertje thee en een flesje AA-drink richting de omkleedruimte. Als we deze binnenlopen, worden we ontvangen door……..Jacqueline……beter bekend als loopmaat Ben die met een overgenomen startnummer in startvak D 10 à 15 minuten achter ons is gestart, ons ongemerkt is gepasseerd en zoveel eerder over de finish is gekomen dat hij ons omgekleed kan ontvangen. Een knappe prestatie!!Ingrid en ik kleden ons snel om, verlaten het Malieveld en lopen richting onze auto. Met de verwarming op 25 graden rijden we richting Alphen aan den Rijn. Een loop die voor herhaling vatbaar is, maar dan met beter en mooier weer. ’s Avonds maakt Ben een evenement aan voor onze loopgroep: CPC 2014. Wellicht een schoolreisje in de maak, want wat zou het leuk zijn om met een groot deel van de loopgroep volgend jaar deel te nemen. Nog meer toppers!!!
Tussen de 9 en 10km lopen we door een flinke sneeuwbui heen. Zowel Ingrid als ik zijn beiden van mening dat het toch wel heel bijzonder zou zijn als we een witte finish mee zouden maken. Onze wens wordt helaas niet verhoord, want voordat we op het punt zijn waar we zojuist de lopers voor ons zagen gaan, is het alweer droog geworden. Nabij de bosjes van Pex is Ingrid aan haar eerste gelletje toe en passeren we het 10km-punt in 0.58.18. Ingrid is een milieuvriendelijke loper, want als zij haar gelletje opheeft, loopt zij langs het publiek en vraagt vriendelijk wie haar verpakking weg wil gooien. Al heel snel is er een uitgestoken hand. De tweede 5km hebben we langzamer gelopen dan de eerste 5, maar we lopen nog steeds op het schema van 2.06.
Een stukje verderop staat de volgende drankpost. We nemen beiden even de tijd om het drinken tot ons te nemen. Als we weer een runtempo komen, volg ik het rustigere tempo van Ingrid. Ze deelt resoluut mee dat dit het tempo wordt dat we gaan lopen. Het tempo van de eerste 10km was iets te veel van het goede en ik kan me dat helemaal voorstellen. Er zijn er nl. nog meer te gaan als dat we er gelopen hebben.
Voorbij het 11km-punt maken we een vreemde scherpe bocht en lopen de Segbroeklaan op. Een lange rechte weg die ons langs het Rode Kruisplantsoen en het Juliana Kinderziekenhuis voert. Her en der staan groepjes toeschouwers. Zo af en toe word je naam ter aanmoediging genoemd. De naam Hans is eenvoudig uit te spreken en regelmatig hoor ik aanmoedigingen die aan mij geadresserd zijn. Een meisje langs de kant wil Ingrid aanmoedigen, kijkt op haar startnummer en moedigt haar aan met ‘Jeroen’, maar beseft zich tegelijkertijd hardop dat dit niet kan. Als ik meedeel dat dit wel klopt, moedigt ze alsnog Ingrid….uhhhh….ik bedoel Jeroen alsnog lachend aan.
Tussen de 12 en 13km merkt Ingrid op dat ze tijdens de 20 van Alphen op dit punt ook moeilijk ging krijgen. Ik adviseer haar in een rustig tempo dat bij haar past door te blijven gaan. Ondanks de vermoeidheid neemt ze toch de tijd om bij enkele kinderen die langs het parcours staan ‘handjeklap’ te doen. Voor ze het weet heeft ze één van de handschoenen van één van de kinderen te pakken. Met een gillend oooooooooooohtje draait Ingrid zich lopend om en geeft de handschoen terug. Zowel wij als het publiek moeten er hartelijk om lachen. Hoe krijg je het voor elkaar…..
Even verderop worden we naast elkaar lopend ‘gestoord’ door en van een deelneemster die op deze brede weg het zo nodig vindt om tussen ons door te lopen met de mededeling dat ze geen kant op kan. Geen kant op? Meters ruimte als ze links van mij was gepasseerd, maar nee hoor….rechte lijn vooruit. Als ik dit hardop meedeel tegen Ingrid kijkt ze achterom met een blik van ‘oh my god….hoe kan je dat nu zeggen’.
In de van Boetzelaerlaan passeren we het 13km-punt. Dit is een smallere weg dan de weg waar we zojuist gelopen hebben en het is er druk met lopers. Het is dringen. We lopen rechts, maar al snel wordt Ingrid hinderlijk door een deelnemer op haar hielen gelopen. Ze maakt bijna een val en zwikt lelijk door haar enkel. Dan verwacht je toch op z’n minst een excuus. Nou….die kon er dan net vanaf, maar werd tegelijkertijd boos op Ingrid. Nu ken ik Ingrid als een loopmaatje die niet snel boos te krijgen is, heb haar nooit boos gezien, maar nu………niet alleen een pijnlijke grimas………….maar ook een boze blik…..en een geÏrriteerde opmerking. Gelukkig kan ze doorlopen, maar nog geen 500 meter verder lopen meerdere deelnemers dwars door je heen om met het gezicht strak vooruit naar de finish te lopen. Je wilt elkaar de ruimte geven om te lopen, maar we besluiten beiden dat het nu welletjes is geweest en gooien vanaf dit moment de deur dicht. Er komt niemand meer tussen ons in!!!! Nabij het 14km-punt is de laatste drankpost. Ingrid twijfelt over haar gelletje. Wel of niet innemen. Gezien het tempo dat we lopen, geef ik haar het advies deze later in te nemen. Ook in de wetenschap dat er nog één drankpost zou komen, hetgeen echter niet het geval meer zou zijn. Er is daar zelfs thee te krijgen. Heerlijk!!!! Ingrid geeft aan even te willen strekken en ze kiest een boom uit waar toch wel heel erg veel hondenpoep is neergelegd. Het strekken van Ingrid duurt dan ook niet zo lang en we lopen richting het 15km-punt dat we in 1.30.34 passeren. De derde 5km hebben we in een tijd van 0.32.16 gelopen. Ons schema loopt op, maar we lopen nog steeds op een tijd van 2.06.We zijn bij de haven van Scheveningen en lopen het duin op. Boven aan het duin staat een percussieband te spelen. Ik probeer een heupwiegende beweging op de maat van de band te maken en loop daarbij bijna tegen een roodwitbord aan dat als wegafbakening wordt gebruikt. Niet gek doen Hans. Voor je het weet, heb je ongelukken. Een toeschouwer moedigt Ingrid aan: hij gaat, zoals bij wielrennen met één been op het parcours staan, zodat je bijna tegen hem aan zou lopen en deelt aan Ingrid mee: “Goed zo Jeroentje….ga zo door”. Tsja, dat heb je nu als je het nummer van een mannelijke deelnemer hebt overgenomen. We zien en ruiken de zee. De volgende kilometers moeten we tegen de wind inlopen. Het wordt kouder en het parcours gaat flink omhoog over de nieuwe boulevard. Het uitzicht is mooi, het duin omhoog voor de meeste deelnemers minder. Ik merk dat mjn krachttraining in de sportschool al zijn vruchten afwerpt en loop vrij eennvoudig omhoog terwijl ik de meesten hoor hijgen, de één nog harder dan de ander. Bij een halve marathon begint het rond de 15km zwaar te worden en dan moet je ook nog eens omhoog. Ingrid loopt het duin rustig in haar eigen tempo omhoog. Verstandig, je moet jezelf niet over de kop lopen. Met de pier in het zicht leidt het parcours ons weg van de boulevard richting het 17km-punt. Vrij snel daarna slaan we rechtsaf de Badhuisweg op. Het is nu grotendeels aflopend parcours. Deze weg loopt rechtdoor naar Den Haag, maar voor de18km maken we twee bochten en volgen daarna de Nieuwe Parklaan richting Madurodam. Op de brede Badhuisweg zijn er nog steeds deelnemers die het liefst hun doel rechtdoor halen, maar we houden beiden ‘de deur’ gesloten. Ons tempo ligt inmiddels boven de 6.30/km. De keiharde muziek op het 18km-punt die nabij de 19km nog te horen is, leidt even af. Een lekkere beat om op te lopen. We passeren Madurodam. Van vorig jaar weet ik nog dat het nu twee rechte stukken en één bocht zijn tot de finish. Via de Plesmanweg lopen we onder het Hubertusviaduct door en komen uit op de Raamweg die ons naar de Koninginnekade leidt. Nabij het 20km-punt verzamelen de motoragenten zich om de laatste deelnemer te gaan begeleiden. Ingrid heeft het moeilijk. Het 20km-punt passeren we in 2.03.12. We lopen sinds de 10km vrij constant, maar gaan de tijd van 2.06 niet halen. Ingrid deelt mee dat ze de laatste kilometer figuurlijk op mij gaat leunen. Ik ga iets voor haar lopen. Op weg naar de 21km passeren we een tijdbord. Het dringt tot Ingrid door dat ze haar tijd van Egmond (2.07)niet gaat verbeteren. De teleurstelling is te merken, maar we lopen door. Zelfs nog in een sneller tempo dan we de laatse kilometers hebben gelopen. We zien nu schuin voor ons de lopers voor ons die al richting de finish lopen en even later is het voor ons ook zover…..de bocht om….en de laatste 400 meter nog even aanzetten….het woord ‘finsh’ groot voor ons. In een tijd van 2.09.52 komen we over de finish. Een mooie tijd gezien de weersomstandigheden en het feit dat vorige week de 20 van Alphen voluit is gelopen.
We lopen het modderige Malieveld weer op en ontvangen onze medaille. Evenals in Alphen wordt ook nu de medaille in je handen geduwd. Het zou toch veel meer betekenis hebben als je de medaille als een winnaar krijgt omgehangen, want hoe snel je ook loopt…iedereen die de halve marathon volbrengt is een winnaar. Samen op de foto en dan lopen we met een bekertje thee en een flesje AA-drink richting de omkleedruimte. Als we deze binnenlopen, worden we ontvangen door……..Jacqueline……beter bekend als loopmaat Ben die met een overgenomen startnummer in startvak D 10 à 15 minuten achter ons is gestart, ons ongemerkt is gepasseerd en zoveel eerder over de finish is gekomen dat hij ons omgekleed kan ontvangen. Een knappe prestatie!!Ingrid en ik kleden ons snel om, verlaten het Malieveld en lopen richting onze auto. Met de verwarming op 25 graden rijden we richting Alphen aan den Rijn. Een loop die voor herhaling vatbaar is, maar dan met beter en mooier weer. ’s Avonds maakt Ben een evenement aan voor onze loopgroep: CPC 2014. Wellicht een schoolreisje in de maak, want wat zou het leuk zijn om met een groot deel van de loopgroep volgend jaar deel te nemen. Nog meer toppers!!!