San Giorgio di Piano. Een dorp met 7000 inwoners vlakbij Bologna.
Na het avondeten gaan wij een ijsje halen. Crema Catalana is mijn lievelingssmaak. De ijsman vraagt of ik nu hier woon of nog steeds heen en weer pendel? Dré vertelt het in vloeiend Italiaans.
Omdat ik graag deel wil nemen aan de gesprekken ben ik een jaar geleden op Italiaanse les gegaan. En het werpt zijn vruchten af. Ik kan de gesprekken nu wel aardig volgen maar tegen de tijd dat ik heb bedacht wat ik wil zeggen gaat het alweer heel ergens anders over.
Op het dorpsplein staan bankjes. Daar gaan we zitten. Tegenover ons zitten zoals altijd de mannen van het dorp voor de plaatselijke koffiebar. We herkennen elkaar zo onderhand. De mannen hangend en kletsend op de plastic stoeltjes en wij genietend van het ijs en van elkaar. Wij vragen ons af of er ook vrouwen wonen in San Giorgio di Piano.
Vandaag is er markt en Dré is aan het werk. Ik neem stoer de boodschappentas en ga op pad. Gewapend met woordenboek en de opdracht om een brief te versturen.
Als ik aan de beurt ben in het postkantoor draag ik de ingestudeerde tekst voor. Ik wil een brief aangetekend versturen en een ontvangstbewijs. Heeft u ook een envelop? De beambte begint vervolgens een gezellig gesprek. Als ik hem hulpeloos aankijk en “non parlo italiano” stamel, schudt hij zijn hoofd en gaat aan het werk.
In het dorp is het druk. Er wonen hier dus wel vrouwen! En vandaag zijn ze allemaal op de markt. Er wordt gekletst dat het een lieve lust is. Dit is duidelijk een sociaal evenement. Ik loop langs de mensen en de kramen. Ondanks dat ik hier geen onbekende ben voel ik me een buitenstaander. Een enkeling glimlacht.
Dan schalt het vanuit de ijswinkel: Ahhhhh signora! Crema Catelana?
Ik ga snel weer aan mijn huiswerk!