Gelukje 1
Ik wandel veel. Dat houdt mijn lijf fit en gezond. Meestal een dik half uur maar zo af en toe neem ik de grote route en loop ik twee uur door het prachtige ongerepte landschap. Ik kom niets en niemand tegen. Dat is al een avontuur op zich. Maar de wandeling vandaag bracht zoveel gelukjes dat ik het wel moet delen!
Als ik bovenop de heuvel ben komt net de zon op. De boom, die een eindje van de weg af staat vangt hem op en verlicht daardoor zichzelf zo prachtig dat ik er een foto van neem. Kijk zelf maar.
Zonder risico geen avontuur
Even verder, als ik echt van de weg af ga hoor ik honden blaffen. Even later geroep en een fluitje. De jagers lopen met hun jachthonden in het veld. Ik ook. Gelukkig heb ik een wit shirt aan en ik hoop maar dat ze mij niet voor iets wilderigs aanzien.Terwijl ik loop luister ik naar het boek van Twee Helden in de Woestijn. Het aangrijpende verhaal van twee jonge mannen die in de woetsijn verdwalen en er niet meer uitkomen. Maar ze hielden een dagboek bij en dat werd, na hun dood, gevonden.
Het verhaal, in combinatie met mijn tocht door het onherbergzame land geeft een klein beetje het gevoel dat ik ook een avontuur beleef.
Van ’t pad af
In de verte zie ik op het topje van een heuvel een levensgroot kruis. Ik besluit dat ik daar heen ga. Er is geen pad maar ik heb stevige wandelschoenen aan. Af en toe wil een doornentak me tegenhouden maar ik vecht terug en bereik het kruis. Tot mijn verbazing staat en een grote steen naast. Wat zou dat betekenen? Ik weet het niet. Ik maak een foto, uiteraard!
Nu kan ik natuurlijk dezelfde route teruglopen maar dat is een beetje saai. Dus loop ik aan de andere kant van de heuvel naar beneden. Met mijn richtingsgevoel van een garagedeur is dat best spannend. Ik weet dan op enig moment ook niet meer of ik de juiste kant op ga. Ik kijk op Google Maps en zie tot mijn verbazing dat ik richting een weg loop. Yes!
Ik kom inderdaad aan bij de weg. Alleen ligt die twee meter lager dan waar ik me bevind. Via takken en struiken laat ik me naar beneden zakken. Zonder al te veel schrammen sta ik op de weg. Ik schiet in de lach.
Koffie met Sambucca
Vanaf hier weet ik het weer. In de verte zie ik het huisje van Angelo. Hij is 88 en woont, net als Giulio, in het dorp. Met zijn oude Panda komt hij elke ochtend naar dit huisje waar ook zijn kippen en katten wonen. Zijn hond herkent mij van ver en komt kwispelend op mij af.
Ik roep Angelo en met wijdopen armen komt hij uit het kippenhok. Meestal maken we een praatje en ga ik weer verder maar vandaag wil Angelo samen koffiedrinken. Gezellig, ik blijf nog even voor de caffè.
Hij laat mij binnen, gebied mij te gaan zitten en verdwijnt om kofiie te gaan halen. Even later komt hij terug met een percolator en twee kopjes. Onder zijn arm een fles Sambucca. Oggi è una festa! Vandaag is het feest zeggen we tegen elkaar. In een minuscuul kopje gaat een flinke schep suiker, een beetje sterke koffie en alles aangevuld met wat er uit de fles komt. Ik check nog even, nee, het is geen water.
Het is feest. Ik zit om 08.15 uur met een lieve vriend die mij zijn dochter noemt aan de koffie met Sambucca.
Heerlijk verhaal, goed begin van de dag. Dan weet je waarom je in Molise woont. Groetjes vanaf ziekbed José
Ik heb weer genoten van je verhaal en foto’s, prachtig!
Dankjewel Mariska! x
Het is altijd weer leuk om jouw belevenissen te lezen. Het is dan net alsof ik met je meewandel in Italie.
De rust en stilte in de ochtend en dan ook nog zo vroeg aan de sterke drank. Blijft iedere keer weer een cadeautje.
Groetjes Marjan
Wat een lieve reactie,marjan. Misschien moet je echt een keertje komen wandelen.
Wat een heerlijk verhaal weer , dat doe je goed meis. En wat is er heerlijker dan dat je Italiaanse buurman je als een dochter beschouwt. Mooi verhaal en mooie plaatjes. Chiao bella
Dankjewel Eline. Ciao cara!