Het hardloopleed dat blaren heet

Eens in de zoveel tijd heb je nieuwe hardloopschoenen nodig omdat de demping van de oude niet meer voldoet. Dus begeef ik me opgewekt naar de hardloopschoenenspecialist.

In principe krijg je dan dezelfde schoenen, maar die worden doorontwikkeld en zijn dus, afgezien van een nóg hippere kleur ook nóg meer geavanceerd. Ik twijfel tussen twee maten. De ene past goed maar is volgens de kenner te klein en de andere voelt niet lekker. De kleinste gekocht.

Na er twee weken op gelopen te hebben inclusief een afstand van 30 km kom ik tot de ontdekking dat ik prima loop. Geen blessures, een gezond lijf, ik ben er dankbaar voor. Maar… afgezien van al dat goeds heb ik toch wel erg veel last van blaren op mijn tenen. Had ik toch de grotere maat moeten nemen?

Terug naar de specialist. Het is inmiddels twee weken voor de marathon. Tsja… ze had het nog zó gezegd… Dus koop ik de grotere maat. Die week loop ik de laatste training van 32 km. En weer ben ik tevreden over de prestaties van mijn body. Maar ik heb nog steeds blaren. Minder dan eerst, dat wel. Maar nu heb ik er een probleem bij. De schoenen geven niet voldoende steun aan de zijkant van mijn voeten en nu krijg ik last van pijn onder de bal van mijn voet. Hij zakt als het ware door.

Welke schoenen moet ik nu zondag aan? Het is te laat om nieuwe schoenen in te gaan lopen en bovendien wordt het wel een erg dure hobby zo.

De specialist adviseert deze keer toch de grotere schoenen aan te doen en de veters flink aan te trekken.

Ik ben er niet gerust op en ik bel een podotherapeut. Hij hoort mijn verhaal aan en hij maakt plek in zijn agenda. Ik kan op donderdagmiddag, drie dagen voor de marathon, in Utrecht terecht.

Met een tas vol schoenen neem ik plaats in zijn spreekkamer.  Hij laat mij oefeningen doen met beide schoenen. Hij meet, kijkt, filmt en ziet meteen al dat ik “instabiel” ben. Nou lekker dan. En beiden schoenen zijn niet goed. Ze buigen niet op het punt waar mijn voet buigt en daardoor gaan mijn tenen omhoog. Wat meteen verklaart dat ze blauw zijn. En ik pronongeer, ondanks de zolen die ik daartegen heb, nog te veel. Daarbij is deze schoen niet recht waardoor hij mijn instabiliteit verergert in plaats van corrigeert.

Met ergonomische zolen in mijn schoenen vertrek ik weer. Advies: de grote schoenen met de nieuwe zolen niet meer uitdoen en hopen dat het lopen erop komende zondag is gewend. En dan daarna sparen voor schoenen die bij mijn voeten passen.

We zullen het zien. Als ik zondag echt niet verder kan bel ik wel een taxi…

De wijn voor zondagavond heb ik vandaag gevonden: Speciaal voor Monique en mij:

“La tour des dames.”