Ik verf zelf mijn haar en laat het groeien. Dat was het plan.
De kleur goudblond bleek na twee wasbeurten knaloranje en mijn lange haar was alleen leuk als ik het opstak.
Dus stap ik om 17.00 uur de Italiaanse kapperszaak binnen.
De kapper en de kapster bespreken wat er moet gebeuren. Ze plukken daarbij aan mijn hoofd en discussiëren over “iets blonder, een beetje donkerder en veel zilverpapier”. Samen gaan ze aan de gang. Ik, als een diva, in het midden.
De muziek staat lekker hard. De Italiaanse canzoni schallen door de ruimte. De kapster en de kapper kennen alle teksten en zingen luidkeels mee. Zo ook een enkele klant. De dame wiens haar een half uurtje moet intrekken staat op vanuit haar stoel en danst, met haar kapmantel nog, om zingend door de zaak.
Wat een feest!
Klanten komen en klanten gaan. Ik zit er nog.
Uiteindelijk word ik begeleid naar de wasbak. De kapper en de kapster buigen zich weer over mijn hoofd en besluiten dat er nog voor een kwartiertje spul in mijn haar moet.
En dan is het bijna klaar. Ik mag weer op mijn stoel bij de spiegel. Maar die spiegel is nu bedekt met een kapmantel. “Mag ik niet kijken?”
De kapster zwaait met een föhn en een soort van strijkijzer door mijn haar. Ze gaat mij tien jaar jonger maken, zo belooft ze. Ik laat haar maar gaan.
En dan mag ik kijken. Met een duet van de zingende kappers wordt het doek van de spiegel gehaald en kan ik mijn metamorfose zien.
“WAUWWWW” Daar zit ik dan. Helemaal blij. Na vier uur theater is de show voorbij.
Is mijn haar weer net als vroeger? Nee, dat is het niet. Ik ben omgetoverd in een halve Italiaanse. Maar ik vind het leuk en Dré ook.
Deze theateravond had ik voor geen goud willen missen.
*Ik ben vergeten een foto te maken van het eindresultaat en inmiddels is de Italiaanse slag er weer uit.
Haha herkenbaar, ik was in China omgetoverd naar half Chinees inclusief een jaren 80 permanent ….