De eerste keer dat ik hem zag, was ik stomverbaasd. Zoiets had ik nog nooit gezien. Hij viel meteen op door zijn helderblauwe kleur.
Ik maakte een foto van hem en zocht met Google Lens naar zijn naam. Drie weken lang stond hij daar, in z’n eentje te schitteren. Langs de kant van de weg, tussen alle andere kleurrijke bermbloemen.
Heel even heb ik overwogen om hem uit te graven en in onze tuin te zetten. Maar ik wist dat er een kans was dat hij het dan niet zou overleven. Dus liet ik hem staan.
Elke ochtend, tijdens onze wandeling, kwamen we langs hem. Tot hij op een dag ineens verdwenen was.
Het jaar daarna stond hij er weer. En nu doet hij dat al vier jaar op rij.
We weten precies op welke plek hij groeit, en de afgelopen dagen keken we al uit naar zijn komst.
Vandaag was hij er weer! Knalblauw en prachtig.
De kuifhyacint.
