De sfeer beschrijven. Het is eigenlijk niet te doen. Er zijn geen woorden voor wat ik voel als ik ’s morgens mijn hardlooprondje doe. Vóór zeven uur is het nog te doen, het is pas 28 graden.
Het eerste stuk gaat meteen omhoog. Inlopen noemen ze dat. Ik zucht, ik kraak en ik kreun maar na 500 meter doet alles het weer. De muziek op mijn airpods houdt me gaande.
Het graan is nu overal geoogst en het ligt hier en daar te wachten tot er grote rollen van worden gemaakt. Molise ruikt naar stro. De boer die ons land bewerkt rijdt met zijn trekker over de akker. Als hij me ziet gaat hij staan en neemt met een grote zwaai zijn pet af: “Forza!” roept hij me toe. Ik moet erom lachen en hij ook.
Ik loop door een grote zwerm piepkleine vliegjes en moet mijn ogen en mond beschermen tegen zoveel enthousiasme. Ze plakken tegen mijn bezwete huid. Bah, dat hoort en dus ook bij.
De Nederlandse buurman die boven op de berg woont is langs de weg aan het harken. Dat komt me goed uit want ik kan nu even stoppen voor een praatje. Zijn huis is bijna niet meer zichtbaar door het veld zonnebloemen.
Als ik weer thuis ben zijn de logees wakker en alvast het ontbijt aan het klaarzetten. Broodjes, koffie en verhalen.
Fijne dag allemaal!
Pfff een warm maar wel mooi looprondje dan thuiskomen en beloont worden met koffie en broodjes…bellissima!
Kan worden geregeld! 😉
Klinkt heerlijk… zelfs met de vliegjes
Precies!!!