De zon schijnt hier altijd fanatiek en vol overgave. En gewoon gratis.
We hebben de voors en tegens, de kosten en de baten, het mooie dak en de grote platen tegen elkaar weggestreept. De uitkomst was: We nemen zonnepanelen.
Op maandag rijdt het busje voor dat drie mannen bij ons aflevert. Een vierde arriveert even later in zijn eigen auto. Dat is de baas.
Er wordt de hele dag geboord op het dak waarbij ons huis als klankkast fungeert. Zonder koptelefoon is het binnen niet uit te houden. De kat vliegt op de koelkast maar daar is het geluid niet minder. Ze vlucht achter de koffiemachine waar ik net koffie uit haal. Als ze ziet dat ik niet in paniek ben legt ze zich bij de herrie neer en gaat slapen. De kittens in haar buik zijn in elk geval alvast gewend aan lawaai.
De zonnepanelenmannen moeten overal in het huis zijn om te kijken of ze niet door het plafond boren, in de keuken bij de stoppenkast en ze graven lange geulen in de tuin.
Doordat de panelen op pootjes staan, komt de internetontvanger te laag te staan. Dat brengt de internetman ook op het dak. En in het huis.
Ik zorg voor koffie en fris, voor nectarines en koekjes.
En ik doe het graag, laat daar geen onduidelijkheid over bestaan.
Maar nu, na drie dagen, wil ik mijn huis terug!!!