Tijdens de lunch vlogen de gespreksonderwerpen nog harder over de tafel dan de wijn. We hadden elkaar dan ook een hele tijd niet gezien. En toen de uitbater voor de zoveelste keer kwam kijken of hij de rekening kon brengen besloten we te gaan. Bij de auto namen we een keer of zes afscheid en toen gingen we weer elk ons weegs.
Thuis trok ik mijn sportschoenen aan en liep het stille niemandsland in. De flarden in mijn hoofd waaiden terug tot mooie herinneringen en maakten plaats voor de beelden van het landschap.
En dan kan ik het niet laten om er foto’s van te maken.
Een uurtje later ben ik weer thuis. Moe maar voldaan. Het was een fijne middag.
