Het heeft geregend en de weg ligt vol met kleine slakjes die zich in hun eigen tempo een weg naar de overkant proberen te banen. Ik kijk naar beneden en zie ze langzaam kruipen, met hun huisjes op hun rug. Het lijkt een slakkenmigratie en ik moet echt oppassen zijn dat ik niet per ongeluk op een eentje trap.
Niet dat ik nou zo’n groot fan ben van slakken. Ik bedoel, ze eten mijn groenten in de moestuin op en laten slijmerige sporen achter.
Maar stel je voor dat je zo’n hele reis naar de overkant hebt gemaakt en dan word je op het allerlaatste moment vertrapt door van die grote mensenvoeten van iemand even niet oplet.
Dat wil ik niet op mijn geweten hebben.
Dus als je mij hink stap springend over de straat ziet hupsen dan weet je wat ik aan het doen ben.