Zondagmorgen. We zitten in de tuin met een kop cappuccino te genieten van ons uitzicht over het land, de boomgaard en de wolken die met de zon spelen. We kijken naar het stukje bos een eindje verder op de berg waar niks mee wordt gedaan. Het is een beetje verwilderd. De bomen zijn omstrengeld door woeste klimmers en het is bijna ontoegankelijk door struiken die elkaar stevig vasthouden. Van wie zou dat bosje zijn? Wat zou je ermee kunnen doen? Is het te koop?
En dan slaan we aan het fantaseren. Zou het niet fantastisch zijn om er een wandelbos van te maken? Of beter nog, met een kleinkind op komst; een spéélbos!
Een korte zoektocht over het internet maakt ons enthousiast. Kabouterdeurtjes in de bomen, een schommel aan een goeie tak, een boomhut en natuurlijk touwladders en paadjes van stapstenen!
Gelukkig is Dré net zo gek als ik. We trekken onze rubberlaarzen aan en gaan erheen.
Als we er zijn valt het toch een beetje tegen. Het terrein heeft een flinke helling en is wel heel erg overwoekerd. Maar weet je wat wél kan? We doen hetzelfde in een hoekje van de olijfboomgaard. Vanuit huis kijken we erop uit dus kunnen we het spelende kroost ook nog in de gaten houden.
Als je ons zoekt, we zijn in de boomgaard!
Leuk verhaal !
Thanks Ab!
nog wel steeds geschikt voor een eng sprookje, tegen de tijd dat die bomen en struiken hun schaduw werpen. 🙂
Hahaha ja ik verzin ze wel hoor.