We fietsen er vaak langs en elke keer zie ik hem. Een op sterven-na-dode schijfcactus die een stukje van de weg af staat. Het onderste deel is bruin en dor. Toch zijn er dit voorjaar nieuwe delen aan gekomen.
Ik besluit hem te redden. Nou ja, eigenlijk wil ik gewoon een mooie cactus in de tuin en ik vind deze zielig genoeg om hem te stekken.
Met rubberlaarzen aan en met een groot scherp mes in mijn fietsmandje, ga ik op missie. Als ik er bijna ben parkeer ik mijn fiets langs de weg. Ik loop een stuk door een olijfboomgaard en maak dan een klimmetje omhoog. Het is een steile helling. Om een blad af te snijden moet ik me aan de moederplant vasthouden. Die reageert door een paar stekels venijnig in mijn arm te prikken. Ik trek ze eruit en neem me voor om beter op te passen. Ik snij drie stekken af.
Terug naar de fiets verlies ik bijna mijn evenwicht en in een impuls druk ik de stekken tegen mij aan. Fijn, nu heb ik ook stekels in mijn buik. Je moet er wat voor overhebben he? Gelukkig heb ik thuis een pincetje.
Kijk ze eens mooi in de grond staan!
