Italië, het land van de vriendelijke Italianen, het land waar het altijd mooi weer is, de zon altijd schijnt en waar je tijdens het hardlopen binnen de kortste keren gutst van het zweet. Maar ik ben in Markelo.
In Markelo regent het. En dat vind ik heerlijk! Alleen bij het hardlopen dan. Als het regent zit er namelijk veel zuurstof in de lucht. Of dat wáár is, daar verschillen de meningen over. Wetenschappelijk is er geen bewijs. Maar het is een feit dat ik in de regen lekker loop. Met ook nog een beetje tegenwind waait de zuurstof zó mijn longen in. Bovendien las ik dat je je immuunsysteem af en toe een tikje moet geven om het sterk te houden.
Vandaag doe ik eens gek en ik loop mijn tienkilometerrondje andersom. Voor iemand zonder richtingsgevoel is dat een heel avontuur. De wereld ziet er namelijk totaal anders uit als je hem van de andere kant bekijkt. Ik herken de weg gewoon niet! Zo kan het gebeuren dat ik een afslag mis.
Bij tien kilometer geeft mijn lijf aan dat we genoeg hebben gerend. Maar ik ben nog niet thuis. Na bijna 12 kilometer hobbel ik de tuin in. Yehhhh dat was een flinke tik!
Je kan ook naar Holten lopen en weer terug ook ongeveer 12 km krijg je bij ons wel een koekje
Nou, dat lijkt een fantastisch idee. Kan er dan ook een kop koffie bij?
Zeker! En een lift terug mocht je geen zin meer hebben
Ik kom in de lucht. Maar ik weet niet zeker of het deze periode is.