Montenero di Bisaccia september 2020
(een mooie wandeling)
Aan het einde van de zaterdagmiddag kijken we een Netflixfilm. Omdat het kan! Maar na afloop voelen we dat er vandaag nog enige beweging nodig is. Hardlopen is even geen optie omdat het bij het onkruid wieden in mijn rug is geschoten.
We wandelen richting het dorp en lopen een zandweg op die we nog niet eerder namen. Even later komen we bij een schuur een man tegen die zijn moestuin overziet. De zonet geoogste meloen in zijn handen is al half op. “Buonasera!” Hij geeft de zoete meloen en het mes aan Dré en met z’n drieën eten we hem op.
Hij woont in het dorp maar komt hier bijna elke dag in de moestuin werken. We kunnen deze weg wel doorlopen maar bij de volgende schuur woont een hond. Die blaft. Hij geeft ons een stok die we maar mee moeten nemen. De hond lijkt hem verder niet gevaarlijk.
Na nog wat chiacchierare* wandelen we verder.
Voor de volgende schuur staat een vrouw. Ze begint meteen te vertellen dat we het cactusfruit mee kunnen nemen. Haar planten zitten er vol mee. Ze heeft een aantal jaren geleden hier wat cactussen gewoon op de grond gegooid en moet je nu eens kijken! Nee, ze woont hier niet. In het dorp heeft ze een klein huis. Hier op het platteland is het fijner. De ruimte. De dieren. We moeten het fruit een nacht in water leggen en dan kunnen we de stekels er zó uit trekken.
Via de macelleria* komen we weer op de weg langs de olijfboomgaard. De olijven groeien gestaag en de vijgenboom zit vol donkerrode joekels. We plukken twee dikkerds en gaan weer naar huis.
In de verte blaft een hond.
*chiacchierare = kletsen
*macelleria = slagerij
Photo by Irene Kredenets on Unsplash