Hardlopen door het bos.
Een van ons weet de weg. Of allebei. Feit is dat we na drie kilometer niet meer helemaal weten waar we precies zijn. In het bos, zoveel is duidelijk.
Dré doet iets met de zon en kijkt deskundig om zich heen. Zo komen we weer op het goede pad. Dwars door een zwart naaldbomenbos, over boomstronken, door het natte gras. En dan opeens belanden we in de achtertuin van een boshuis. “Sorry, we zijn een beetje de weg kwijt!”
Moe maar voldaan komen we weer bij ons hek. Samen verdwalen is fantastisch!
Jullie vinden samen altijd wel de goede weg …. xxx
Ja… goed he? 🙂
GELUKKIG! ANDERS ZOUDEN WIJ JOU KWIJT ZIJN,OH NEE DAT KAN NIET!
Ahhhhh dat is lief, Clasine!