Het is eigenlijk te warm. Maar ik ga toch. Op de e-Bike fiets ik naar de Eurospin, 11 kilometer naar beneden. Ik kan natuurlijk ook de auto nemen. Maar mijn lijf wil beweging. Hardlopen gaat even niet lekker, ik heb mijn rug en knieën te veel belast met “van de berg afrennen”. Zwemmend kan ik geen boodschappen doen dus ik pak de fiets. De elektrische fietst wel te verstaan!
Ga nou niet zeggen dat het fietsen op een e-bike niet telt als beweging. Want ook op een e-Bike moet je gewoon flink trappen om de berg op te komen. Zonder un picolo motore zou me dat niet lukken en zou ik met de auto zijn gegaan.
Het eerste stuk gaat omhoog. Daarvan krijg ik het behoorlijk warm en ik verheug me op het stuk dat naar beneden gaat. Boven is het uitzicht adembenemend. Normaal zou ik hier even stilstaan om een foto te maken. Zo’n foto die ik al honderdduizend keer heb gemaakt maar toch steeds weer moet nemen. Nu niet, nu wil ik afkoelen. De weg gaat stijl omlaag. Ik laat me met een flinke vaart het dal inzakken en verwacht dat de wind verkoeling geeft.
Maar nee! De wind is warm, zeg maar gerust: “heet!” Hij beneemt me de adem. En dit is nog maar de heenweg. “Ik kan er goed tegen.” zeg ik tegen mezelf. Wat ook echt waar is maar lekker is het niet.
Met en verhit hoofd kom ik aan bij de supermarkt. Met het zweet op mijn rug doe ik mijn boodschappen. Er staat een lange rij bij de kassa.
Ik zie er kennelijk zo verhit uit dat de man waarachter ik in de rij ga staan mij voor laat gaan. En de volgende ook. En daarna weer. En weer, en weer! Zo kan het gebeuren dat ik binnen no time weer buiten sta. Dankjewel lieve Italianen.
Wat lief!
Italianen!