De wekelijkse boodschappen doen we in Termoli bij de Oasi. Maar voor verse of vergeten zaken fiets ik graag naar de Eurospin in Montenero. Het is een uurtje fietsen en de route brengt mij langs prachtige uitzichten die ik vaak en graag vastleg voor mijn, inmiddels meer dan 11.000, volgers op Twitter.
Steile afdaling
Zo ook vandaag. Ik ben al op de terugweg en uit mijn mand steken een stokbrood en een grote watermeloen. Vlak voordat ik een steile afdaling wil maken duikt er voor mij een trekker het weggetje op. Niet handig! Ik wacht bovenaan totdat hij een eindje op weg is. Dan laat ook ik me van de berg afzakken. Maar ik ga sneller dan de trekker en binnen de kortste keren moet ik remmen en blijf ik vlak achter hem. Geen probleem, straks gaan we weer naar boven en zal hij sneller zijn.
Hij stopt!
Maar wat doet hij? Op het laagste punt stopt hij om mij erlangs te laten. Hoezo dan? Ik voel de druk en trap zo hard mogelijk om de trekker voor te blijven. Met het zweet op plekken waarvan ik niet wist dat je kon transpireren kom ik boven. De boer lacht mij toe en zwaait.
Ik hang mijn fietshelm aan mijn stuur. Misschien niet zo verantwoord maar na deze energie-flip plakt alles en heeft mijn haar ernstig behoefte aan frisse wind. Ik neem me voor de laatste vijf kilometer rustig te fietsen en te genieten van het uitzicht op de heuvels en de graanvelden die langzaam goud kleuren.
Fiat Panda
Een witte Fiat Panda met een dame achter het stuur komt me tegemoet. Ze zwaait. Ik zwaai terug en fiets verder. Maar ik merk dat ze stopt en ik keer om. Misschien is ze verdwaald in dit onbekende deel van het platteland.
In een mengeling van rap Italiaans en gebrekkig Engels gebiedt ze mij om met haar mee te gaan. Waarom is me niet helemaal duidelijk. Met haar meegaan is sowieso geen optie. Ik vertel haar dat ik naar huis ga om de lunch voor te bereiden. Dat moet ze als echte Italiaanse begrijpen want de lunch is hier zo ongeveer heilig.
“Dan ga ik wel met jou mee!” zegt ze vastberaden. “Dan weet ik waar je woont en dan kan ik je uitnodigen”. En ja hoor, met haar auto rijdt ze achter mij op m’n fiets aan. Ik voel me toch geroepen om weer een beetje vaart te maken.
Na tien minuten en nog meer zweet komen we aan bij ons huis. “Dré, ik heb iemand meegenomen”, roep ik. Lachend komt hij naar het hek. De dame deelt ons mee dat ze vanmiddag terugkomt om ons op te halen. Dan gaan we naar haar huis kijken dat ze verhuurt voor toeristen.
Toeristenhuis
Die middag komt ze inderdaad terug. Haar toeristenhuis staat op een terrein vol opslag en in het huis is geen lege plek te vinden. In de woonkamer staan vijf grote tafels. Waaruit je wel weer kunt concluderen dat er ruimte genoeg is.
Dus. Dus. Als je in Molise een authentiek huis wilt huren van een spontane eigenaresse met vijf eettafels en niet al te kritisch bent wat betref hygiëne en netheid, dan weten wij er eentje voor je.