Drie keer de Alpe d’Huez oprennen voor het goede doel.
Sportkleding aan, ketting van de loopmaatjes om (zie foto), nutteloos rondjes lopen, lampjes op de armen, tanden poesten, fietsen op de auto… hèhè om 03.40 uur zitten we in de auto naar beneden. Het is nog stikdonker. Tijdens de rit komen we al veel fietsers tegen die met de fiets afdalen. Verdorie… dat schiet niet op. Als we maar niet te laat bij de start komen.
Een vroege start
Kijk op de klok!
Het gaat goed. Om 04.30 uur klinkt het startschot en we rennen richting de berg. De eerste 500 meter is nog vlak…. En dan gaat het omhoog. En flink ook. Een lange slinger lichtjes kruipt tegen de Alp op. Zelfs op dit tijdstip aangemoedigd door enthousiastelingen langs de route.
In tegenstelling tot vorig jaar is het warm. Zo warm dat Monique en ik besluiten dat we het thermo-shirt onder ons singlet uit doen. Striptease in bocht 13. We hangen shirts aan een paal en vertrouwen erop dat ze daar aan het einde van de dag nog zijn.
Bocht 15
In bocht 15 staan de kaarsen voor Ruud, Gerrit, papa, Erlinde en voor de dierbaren van onze donateurs. Prachtig al die kaarsen in het donker. In bocht 9 stoppen we om een foto te maken van al het moois. Monique zegt: “Niet vergeten dat we hier heel erg van gaan genieten”. En dat doe we. Met een bijzondere mengeling van geluk en emotie.
Naar mate we hoger komen staat er meer publiek. Weten die mensen wel wat ze teweegbrengen? Hoe hun gejuich ons motiveert om niet op te geven? Want het is best zwaar…
De laatste bochten loop ik samen op met Peter Weertman. Monique is al lang bij de finish. Peter en ik rennen samen de finish over. Ik hoop maar dat er iemand een foto van heeft gemaakt.
Finish 1
Na bocht 0 heeft de organisatie nog een extra kilometertje aan het parcours toegevoegd. En die laatste kilometer daalt weer iets. Lekker voor de benen. Wel uitkijken dat we niet ineens veel te snel gaan lopen.
De finish… gejuich… tranen… Monique met open armen… zo mooi!
We lopen naar de auto en daar staat Sylvia. Zelf hevig getroffen door de ziekte waartegen we strijden. Zij ontfermt zich over ons als een volleerde Florence Nightingale. We hebben niks meer te vertellen, worden in een stoel gezet, krijgen handdoeken om, chips, drinken, banaantje en ze heeft pannenkoeken gebakken! Heerlijke pannenkoeken met suiker! “SYLVIA FOR PRESIDENT!!!”
Dan gaan Monique en ik weer naar beneden. Met de Skoda naar de lift, één keer overstappen en dan weer met de Skoda naar de start. Skoda heeft 80 spiksplinternieuwe, prachtige auto’s ingezet om het vervoer op de berg te regelen. Ik maar graag reclame voor ze.
Beneden staat de auto van Peter Paul. Hij laat hem de hele dag open staan om ons de gelegenheid te geven extra kleding achter te laten. Wij nemen de kans waar om op de voorstoelen even de ogen dicht te doen. Onze magen zijn wat van slag door het vroege tijdstip, het vreemde eten en de ongewone inspanning. Nadat we een keer of vier het toilet hebben bezocht zoeken we de start weer op.
Tweede start
Opnieuw aangemoedigd door het publiek beginnen we aan de tweede beklimming. Het is inmiddels nog warmer geworden en het voelt meteen al veel zwaarder. Maar we gaan. Kleine stapjes en op de techniek letten. Monique loopt sneller dan ik, maar ze wacht in de bochten. Best een mooi plaatje: moeder en dochter. Ik ben trots op haar.
Een paar kilometer voor de finish begint mijn knie te trekken. Ai… daar had ik niet op gerekend. Voorzichtig ren ik door. Voeten recht neerzetten, niet scheef gaan lopen om de knie te ontlasten. Tegen het einde is het weer minder. Gelukkig.
Door het dorp Huez worden we onthaald door een lange dikke haag van mensen die de wave doen als we langslopen. Ze high-five-ven en joelen. Alsof ze er alleen voor ons staan. Samen over de finish. Ben er stil van.
Sylvia
En dan is daar weer SYLVIA!!!!
Gaan we een derde keer? Monique weet als snel dat het er voor haar niet meer inzit. Ze is pas een half jaar geleden gaan trainen en heeft last van blaren en een shin splints. Als ze straks in New York de marathon nog wil lopen moet ze nu stoppen.
Fysio
Ik ga even bij de fysiotherapeut langs om advies te vragen over mijn knie. Er is een team van fysiotherapeuten en artsen op de Alp die allemaal vrijwillig hun kennis en kunde inzetten voor de sporters. Geweldig!!!! Mijn knie mankeert niets. Geert-Jan zegt dat ik “wel meer” zal voelen na twee keer een beklimming. Wat hem betreft is er geen belemmering om nog een keer te gaan. Beslissing genomen.
Naar beneden. In de liftcabine zit ik met twee andere runners en drie toeristen. Arme mensen. We stinken echt vreselijk naar zweet.
De laatste rit duurt eigenlijk te lang. Er is wat vertraging en het is zaak dat ik uiterlijk 20.00 uur finish. Daarna komt de bezemwagen. Ik kom in tijdnood.
Derde keer omhoog
Beneden staat Peter Voortman bij de auto en heeft hij een pak Yokidrink. Ik neem een paar slokken, trek een korte broek aan en vertrek weer naar de start. Oegh, doe ik dit écht?
Ik word over de startstreep gejuicht en ik ren richting De berg. Ai… hij is hoger dan eerst. Warmer ook. Het is op dat moment 35 graden in het dal. De eerste helling gaat stijl omhoog en ik red het niet. Ik kan echt niet meer hardlopen. Mijn benen weigeren dienst. Wandelen dan maar. In een flink wandeltempo tik ik de kilopmeters weg. Af en toe een dribbel. Maar dat doet zeer. Ik voorzie dat ik de eindtijd niet ga halen en leg me erbij neer dat ik in de bezemwagen zal finishen. Toch ook prima?
Mijn tempo komt er weer in. Ik ga weer dieselen. Ik wist het! Dat is mijn kracht! En naarmate ik hoger de berg op kom bedenk ik dat ik de eindtijd wél haal. Nu is de beer los. Op wilskracht en adrenaline, met behulp van medesporters en publiek bereik ik weer de haag van mensen in Huez. Eén mevrouw herkent me en geeft mij spontaan haar armband. Wie is zij? Ik wil haar bedanken.
Het laatste stuk daalt en ik ga rennend voor de derde keer over de finish. Daar staan mijn maatjes voor deze week en midden op het parcours staat Monique…
Verhalen
Bij de auto delen we onze verhalen. Iedereen heeft een topprestatie geleverd. Met elkaar hebben we in één week een band waar menig familie jaloers op kan zijn. De dochter van Dirk-Jan, Cheryl van 13, heeft voor het eerst meegedaan en wil volgend jaar weer. Anja, ook afschuwelijk getroffen is er de hele dag bij. De vader van Sylvia, Juuk, laat zien van wie zijn dochter dat enthousiasme heeft. Zulke fijne mensen! Floris, die nu wel mee moest doen omdat hij het volgend jaar waarschijnlijk niet meer kan. Peter Voortman, wiens vrouw op dat moment in het ziekenhuis ligt. Zij vond dat hij MOEST gaan. Jaap, ook zijn vrouw heeft het zwaar. Zo heeft ieder van ons een verhaal dat te maken heeft met strijd. Strijd tegen een meedogenloze ziekte.
5000 euro
Mijn persoonlijke doel is behaald. Mijn lijf kan drie keer een berg oprennen. Ik ben daar heel erg dankbaar voor. Maar hoe belangrijk is dat eigenlijk?
Veel belangrijker is het dat ik mijn financiële doel haal: 5000 euro.