We verzamelen op het station: Hans, Marianne, Ellemieke, Lychelle, Corine, Frank, Ben, Cerciel en ik. Daar geeft het mededelingenbord van de NS aan dat er geen treinen rijden naar Woerden. Enige paniek overvalt ons en verschillende scenario’s passeren de revue. En terwijl wij nog staan te debatteren roept iemand van de overkant dat er een bus staat die ons naar Bodegraven brengt.
Dit kan het schoolreisjesgevoel alleen maar vergroten. Giechelend stappen we in de bus… om er na vijf minuten weer uitgestuurd te worden. We moeten in een ándere bus… We raken het spoor bijster. We trekken een sprintje naar aangewezen touringcar. Vlak voor we kunnen instappen houdt een boze buschauffeur ons tegen. Hij gaat eerst even tellen of er nog wel plek is in deze bus want staplaatsen heeft ie niet.
We hebben geluk! Er is plek! Na even geruzied te hebben over de raamplaatsen en wie naast wie zit vertrekken we richting Bodegraven. Daar aangekomen staat er inderdaad een trein. En dat hebben meer mensen ontdekt want hij zit vol. Gewoon echt helemaal vol! Toch lukt het om ons erin te wurmen want deze trein heeft wél staplaatsen en nog plek op de trap, waar Corine meteen al een nieuw vriendinnetje maakt. Frank zit met de plattegrond van Nijmegen in het gangpad. Ceriel en Lychelle passen net tussen de achterste stoelen en de muur en ik hang tussen de klapdeuren.
De stationsomroeper verklaart waarom onze trein zo vol zit: “Vanaf het andere spoor gaat een lege trein richting Utrecht!” Ah!
In Nijmegen is het druk! We hebben niet veel tijd over. We moeten nog plassen, startnummer halen, tassen afgeven, startvak zoeken en elkaar succes wensen. De heren starten eerder dan de dames en later blijkt dat Frank alweer over de finish is als wij nog moeten vertrekken. Het stopt met regenen en we zien zelfs een streepje zon!
Wat een prachtig parcours. Van het begin tot het eind staan er bandjes en publiek. Onderweg staan Ronald en Lydia langs de kant om aan te moedigen en foto’s van ons te maken. Hoe stoer is het om door die menigte op twee plaatsen klaar te staan als we voorbij komen.
Omdat we bijna als laatsten starten kunnen we de hele weg mensen inhalen. Dat maakt dat we ons supersnel voelen waardoor we nóg harder gaan hollen en we breken alle records!
Als we allemaal door de finish zijn, de tijden zijn uitgewisseld en iedereen elkaar heeft verteld hoe goed we zijn, gaan we droge kleding aantrekken. We kunnen zo snel de kleedkamers niet vinden en staan ongegeneerd in ons blootje in een parkeergarage. Weliswaar verstopt tussen de auto’s … maar toch! Wat is het fijn om droge kleren aan te hebben. (ook voor onze medereizigers)
Als we moeten overstappen op de trein naar Bodegraven zien we hem net voor onze neus wegrijden. Treinen kunnen dus ook te vroeg vertrekken! Dan maar even wat eten en drinken. Na een snelle hap pasta uit een kartonnetje en chocolademelk van de Starbucks zoeken we een lege coupé. De stemming zit er flink in. Medepassagiers doen gewoon mee en willen de wave inzetten.
In Bodegraven staat de bus al klaar. Van een aardige NS-meneer krijgen we fris en snoep. Nog even wordt het spannend als de ene helft van de groep al in de bus zit en de chauffeur ook hier roept dat hij éérst gaat tellen of er nog wel plaatsen zijn. Het is onze geluksdag: we mogen allemaal mee! We vinden aansluiting bij de meereizende kinderen en Corine wil iets gaan zingen over een buspassagiers die naar het toilet moeten. Het melodietje zit nog steeds in mijn hoofd.