Mixed feelings

We staan vroeg op om te gaan uitzoeken hoe we ons als vrijwilliger kunnen aanmelden. Bij de receptie weten ze het niet. Internet biedt, zoals altijd uitkomst. Er is een website die alle hulporganisaties vermeldt en waar wij ons kunnen opgeven. We kijken welke actie ons past. Het Rode Kruis zoekt medisch specialisten. Dat zijn wij zeker niet. We zijn ook niet echt geschikt om zware materialen op te ruimen. Maar bij Brooklyn’s Kitchens hebben ze werk dat wij ook kunnen. Ze hebben echter al mensen genoeg. Ook in Central Park zijn vegers en opruimers voldoende. Dan is er nog UWNYC. Er is hulp nodig bij het in kaart brengen van de behoeften van de bewoners van Coney Island. Vrijwilligers die van deur tot deur gaan om te vragen hoe het met de mensen gaat en te vragen waar ze hulp bij nodig hebben. Wij geven ons hiervoor op. Een uur later krijgen we bericht dat er we misschien voor zondag nodig zijn. Ze zullen ons vandaag bellen of mailen als dat ook echt het geval is.
Na het ontbijt gaan we naar Rockefeller Tower. Het is mooi helder weer en het uitzicht is adembenemend. We zien oa een leeg Central Park. Weer beneden ontdekken we Rockefeller Plaza. Het plein bij het ijsbaantje is ingericht als Democracy Plaza en we drinken er koffie in het zonnetje. We lunchen bij Bills Bar en Burgers en we eten er de lekkerste burgers ever.
Dan de stad weer in. De bibliotheek is helaas dicht. In een tempo waar menig marathonrunner jaloers op is shoppen we ons een weg door NYC. We scoren beter dan de Yankees en uiteindelijk belanden we, om 20.30 uur, moe maar voldaan in een saladbar voor ons avondeten.

Weer in het hotel belt Hanneke. Ze is VS correspondent voor de Geassocieerde Persdiensten (GPD) en ze maakt een reportage over de Hollandrun die zondag door Erwin Wennemars wordt georganiseerd. Ze heeft van iemand uit mijn netwerk gehoord dat wij daar niet aan meedoen en wil oa ons verhaal in haar verslaggeving meenemen.

Zondag 4 november 07.30 uur
Als we wakker worden is er een email van UWNYC. We mogen naar Coney Island komen. Maar er is geen vervoer. En dan gaat het gewoon niet. Hanneke had er ons al op gewezen.
Op de tv zien we dat de mensen in de getroffen gebieden nog steeds op de hulpgoederen zitten te wachten. Warme droge kleding, eten ed. We zien dat er containers klaar staan om erheen te gaan. Ik snap het niet. Dit is Amerika. We zien ook een man op tv die klaagt dat hij geen gaz kan kopen. Hij moet zijn dochter naar school brengen… Een paar miles verderop. Ondertussen zitten wij hier in een mooi hotel, we shoppen en er lijkt niks aan de hand. Ik weet te weinig van dit land en van deze ramp om er een goed beeld van te krijgen. En dat terwijl ik er met mijn neus bovenop zit..

Het is prachtig weer. Windstil. Helder. Beetje koud.
Perfect weer voor een marathon.
Het voelt toch een beetje zuur.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *