Hardlopen en biscotti

Tien kilometer is het plan. Het is koud en ik heb drie laagjes kleding aan. Maar na tweehonderd meter rennen voel ik al dat ik warmer word. Het gaat lekker. In de verte hoor ik twee honden blaffen. We kennen elkaar. Ze doen niks gevaarlijks. Waarschijnlijk zien ze niet zo vaak een Hollandse langsrennen. Op de kruising staan ze me op te wachten. Als ik dichterbij kom vliegen ze snel achter het hek van hun boerderij. De helden!

De vrouw des huizes komt naar buiten en roept mij toe dat de honden niks doen. Maar dat weet ik al. We kletsen wat over de honden vervolgens over de kippen en dan zegt ze: Kom even een koffie bij mij  drinken.

Ik zeg dat ik aan het rennen ben en dat ik weer verder moet. Maar dat was niet het goede antwoord. Ze pakt me bij mijn arm en overtuigt me daarmee dat ik écht aan de koffie moet. Vijf minuutjes maar.

Koffie met biscotti

Ze wijst mij een plek aan de keukentafel, geeft mij een mondkapje (hier is géén Corona) en gooit wat extra blokken in de haard. Ik zal wel koud zijn van dat buiten lopen met mijn blote benen. Ze verdwijnt naar de keuken. Ik hoor ernstige pruttelgeluiden en verwacht een maagperforatie. Ze zet een schaal Italiaanse biscotti op tafel en ik móet ze eten. Ik vertel maar niet dat ik nét lekker op gang ben met het verliezen van de winterkilo’s en neem een koekje.

Dan komt de koffie. In een mooi klein kopje met bloemetjes. En… hij smaakt héérlijk! Niks maagproblemen. Dit is de echte Italiaanse lekkere koffie! Zelf heeft ze vandaag al koffie gehad. Italianen drinken één kopje koffie. Maar die Hollanders, heeft ze gehoord, die drinken het de hele dag door.

Ik sla zo beleefd mogelijk nog meer koekjes af en ga weer naar buiten. We nemen uitbundig afscheid.

Vanuit de warme keuken voelt het buiten extra koud aan. Maar mijn hart is warm.