Langs de weg vind ik een verwaarloosde cactus en ik besluit dat ik hier een stek van ga nemen. Met een vlijmscherp mes snijd ik er twee bladen af. Ik bedank de moederplant voor haar scheuten en zet de jongelingen thuis voor het raam om te drogen.
Na drie weken mogen ze in de grond. In een speciaal geprepareerde plantenbak geef ik de nieuwelingen een stevige groeiplek. En ik plant er ook nog een vetplantje bij dat van een grotere is afgevallen.
Met een voldaan gevoel zet ik de bak op precies de juiste plek op de veranda. In het licht, niet in de volle zon en zonder dat er teveel water op komt.
Na nog geen drie minuten heeft een van de katten bedacht dat hij nog nooit zo’n mooie kattenbak heeft gezien. Niet dat ze hier zo’n bak gewend zijn hoor. Er is natuur genoeg om je in uit te leven. Voor ons huis hebben ze drie hectare grond die op dit moment vers is omgeploegd. Beter wordt het niet zou je denken.
Ik verzin een list. Ik heb onlangs een paar stenen zwart geschilderd om ergens leuk neer te leggen. Dat leuk neerleggen leek meer op een paardenhoop maar nu komen ze van pas. Ik leg ze rond de plantjes. Wow! Wat een oplossing en het staat nog leuk ook!
Ik ga naar binnen. Ik drink thee. Ik ga weer naar buiten en wat zie ik? Joep in de bak!
Joep is nu op mijn advies even een eindje om.
Ik weet nog niet hoe het afloopt met de cactussen.
Wat schrijf je leuk !
Ik ken je net door de foto, op weg naar de supermarkt. Volg/ lees nu je verhalen over/uit Italië.
Dankjewel Ab! Leuke reactie! Gewoon blijven lezen want ik ben nog lang niet uitgetypt.