Mijn laatste blogpost was op 15 mei. En er is na die tijd zoveel gebeurd dat ik bijna niet weet waar te beginnen.
Alpe ‘d HuZes dan maar. Op maandag vertrekken Monique en ik met een grote tas vol camera’s richting La Douce France. Monique heeft ’s morgens nog een tentamen en heeft er een goed gevoel over. Ik was met Hemelvaartdag bij Alex op bezoek geweest en dat gaf toch weer tranen. Lachend en snikkend verlaten we regenachtig Nederland. Met het juiste vakantiegevoel en een mooie week voor ons rijden we symbolisch de grens over. De Franse Chansons brengen ons nog meer in de stemming.
In de buurt van Lyon kijkt Monique uit het raam, overziet het weidse landschap, ontwaart een kerk met dorpje eromheen en roept: “Daar gaan we slapen!” Ik gooi mijn stuur om, van de tolweg af, en zo rijden we met de zon op het dak door het wonderschone landschap. Het dorp blijkt ernstig verlaten, het plaatselijke hotel is dicht. In het volgende dorp vinden we een hotel waarvan de achterdeur open is. Op mijn geroep komt er een dame naar de toog. Mais non… pas de chambres a louer. Ze pakt de telefoon en belt een collega. Ja, hij heeft wel kamers te huur. Ze schrijft het adres voor ons op en zo nemen we even later onze intrek in een prachtige kamer, met alles erop en eraan.
Tegen drieën komen we de volgende dag aan in Mont de Lans. Een prachtig huis hebben de mannen er geregeld. “De enige kamer met een spiegel is voor de dames”, zegt Frank. We krijgen koffie en even later druppelt de rest van het team binnen. Zij hebben die dag een tocht gemaakt naar de Col du Calibier. Om alvast wat berg in de benen te krijgen.
De helmen van het team zijn herkenbaar gemaakt met kleurrijke versiersels.
Op donderdag is het de Grote Dag. De wekker gaat af om 03.15 uur. Kun je je het gevoel nog herinneren toen je ‘s morgens wakker werd op je zesde verjaardag? Ongeveer dat gevoel hebben we.
Mijn auto staat al boven op de berg met alle verzorgingsspullen dus stappen we in bij Sietse. In Bourg d’ Oisans worden we met gevaar voor eigen leven, vlak voor de start, uit de auto gezet . Monique en ik zullen een lift naar boven moeten zien te regelen. Dat wordt nog een hele klus want er mogen geen auto’s meer de berg op. Met behulp van één van de organisatoren vinden we een manier om boven te komen. Pffff… onze engeltjes werken mee vandaag.
Het is een prachtige dag. We klikken 2500 foto’s bij elkaar. En dat is natuurlijk mooi werk. Maar we nemen ons voor volgend jaar weer écht mee te doen. Hardlopend de Alpe ‘d Huez op.
Terug in Nederland begin ik te hoesten. Toch een kou-tje gevat op de berg? Een week later lig ik met een longinfectie in bed. En tot op de dag van vandaag heb ik niet meer hardgelopen. Ik baal als een stekker. Ik zat net weer op de tien kilometer en ik ben bang dat ik weer een flinke stap terug heb gemaakt. Maar even afwachten tot ik weer lucht en energie heb. Geduld dus. Niet echt mijn sterkste eigenschap…
Opgeven is geen optie.